طرح کرست ایمپلنت، ناحیه ای فرا استخوانی است که از بدنه ی ایمپلنت گسترده شده و اجزای ضد چرخش را در محل اتصال ایمپلنت – اباتمنت هماهنگ می کند. طرح کرست یک ایمپلنت در جراحی ایمپلنت، پهنای بیولوژیک، ملاحظات مربوط به نیرو (به عنوان ناحیه ای که در آن تمرکز استرس های مکانیکی بالاست) مشخص شده و در پروتز تأثیر دارد. بنابراین، این ناحیه از بدنه ی ایمپلنت در طراحی کلی بدنه ی ایمپلنت تعیین کننده است.

در طی فاز جراحی طراحی مادول کرست به طور اولیه بر سطح کرستال ایمپلنت تأثیر دارد. ناحیه ی کرست ایمپلنت می بایست اندکی بزرگتر از قطر thread خارجی بدنه ی ایمپلنت باشد. در این شرایط کرست ایمپلنت ناحیه ی استئوتومی را به طور کامل سیل کرده و سدی در مقابل باکتری ها یا بافت فیروزه در طی healing اولیه فراهم می کند. سیلی (مهر و موم) که توسط ناحیه ی کرست ایمپلنت ایجاد می شود، سبب ثبات اولیه ی بیشتر ایمپلنت پس از قرار داده شدن در استخوان می شود. این مسئله به ویژه در استخوان های ضعیف تر اهمیت بیشتری دارد، زیرا ناحیه ی کرستال استخوان را تحت فشار قرار می دهد.

بیشتر بودن قطر کرست در ایمپلنت همچنین سطح تماس را افزایش می دهد که نتیجه ی آن کاهش استرس در ناحیه ی کرستال است. کرستی با ارتفاع 2mm که قطر آن به جای 4mm ، 4/2mm است، 5% سطح تماس بیشتری دارد (قطر * عدد پی) از آن جایی که میزان استرس در این ناحیه بیشترین مقدار است، بیشتر شدن سطح تماس استرس وارد بر استخوان را کاهش داده و استحکام بدنه ی ایمپلنت را افزایش می دهد.

افزایش قطر کرست ایمپلنت، سطح اتصال با اباتمنت را نیز افزایش می دهد و در نتیجه، استرس وارد بر پیچ اباتمنت در طی وارد شدن نیروهای طرفی کمتر خواهد شد. در حقیقت، ابعاد صفحه ی اتصال اباتمنت با ایمپلنت در کاهش استرس وارد بر پیچ اباتمنت، مهمتر از ارتفاع یا عمق hex ضد چرخش اباتمنت است.

 مطالب مرتبط:

آناتومی شکست ایمپلنت