ارزیابی های مربوط به لب به جهت ایمپلنت عبارتند از مرز لب در حالت استراحت، مرز لب بالا در وضعیت لبخند و مرز لب پایین (در وضعیت گفت و گو) در رابطه با موقعیت عمودی دندان ها.  موقعیت lipline در صورتی که دندان های قدامی لازم است جایگزین شود اهمیت بیشتری دارد. موقعیت لب در حالت استراحت بسیار متنوع است، اما در کل به سن بیمار ارتباط دارد.

در بیماران مسن تر در وضعیت استراحت و لبخند مقدار کمتری از دندان های ماگزیلا نمایان است، در حالی که هنگام تلفظ حروف صفیری مقدار زیادی از دندان های مندیبل دیده می شود. راهنماهای پروتزی که برای موقعیت لبه ی اینسایزال در رابطه با استتیک، فونتیک و اکلوژن وجود دارند را می توان در این موارد به کار برد. راهنماهای پروتزی متحرکی که به طور متداول استفاده می شود، مشاهده ی 1 تا 2 mm از لبه ی اینسایزال در حالت استراحت لب، صرف نظر از سن بیمار است. در عوض هدف می بایست قرار دادن دندان های پروتزی در نزدیک ترین وضعیت مشابه دندان های طبیعی باشد. در یک مرد نسبت به یک زن هم سن تعداد دندان های کمتری نمایان است. در یک مرد 50 ساله اغلب لبه ی اینسایزال دندان های ماگزیلا با لب بالا در حالت استراحت همسطح است. این وضعیت در یک زن 60 ساله نیز دیده می شود. 

متوسط طول لب بالا در زنان 20 تا 22 mm و در مردان 22 تا 26 mm است. لبه ی اینسایزال دندان های ماگزیلا اغلب بر اساس طول و کانتور لب بالا حدود 22 تا 24 mm از کف بینی فاصله دارد. در یک لب بالای کوتاه، راهنمای استاندارد برای لبه ی اینسایزال ثنایای میانی قابل قبول نیست، زیرا در این صورت ارتفاع قوس ماگزیلا کاهش می یابد.

موقعیت دندان های ثنایای فک بالا در رابطه با لب بالا و سن بیمار بسیار متغیر از موقعیت دندان کانین است. قوس لب در مرکز لب بالا در بعضی از زنان چند میلیمتر بلندتر است.

مطالب مرتبط:

آناتومی شکست ایمپلنت