آنتی بیوتیک های بتالاکتام

رایج ترین آنتی‌بیوتیک های بتالاکتام که در دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرند پنی سیلین ها و سفالوسپورین ها هستند. این آنتی‎بیوتیک ها ساختارهای شیمیایی مشابهی دارند و مکانیسم عمل آن ها جلوگیری از ساخت دیواره ی سلولی باکتری ها (باکتریوسیدال) از طریق مداخله در اتصال متقاطع بین مولکول های پپتید و گلیکان است.

پنی سیلین V

پنی سیلین V یکی از رایج ترین آنتی بیوتیک های مورد استفاده در دندانپزشکی امروز است. این دارو به خوبی جذب می شود و حداکثر مقدار سرمی آن نیم ساعت پس از مصرف به دست می آید و تا 4 ساعت در خون باقی می ماند. پنی سیلین V بر اکثر گونه های استرپتوکوک و بی هوازی های دهانی مؤثر است. مشکل اصلی در مصرف پنی سیلین دوز مصرف آن (چهار بار در روز) و ایجاد مقاومت در باکتری ها است.

آموکسی سیلین

آموکسی سیلین یکی از آمپی سیلین ها است و برتری آن در جذب فوق العاده بیشتر و دسترسی بیولوژیکی در حدود 70 تا 80 درصد و سمیت خیلی پایین آن است. این دارو در بافت های عفونی پخش فوق العاده ای دارد و غلظت های مناسب بافتی آن به راحتی به دست می آید. آموکسی سیلین یک داروی با طیف وسیع محسوب می شود و بر کوکسی های گرم منفی و باسیل های گرم منفی نیز مؤثر است. این آنتی بیوتیک همچنین در مقابل استرپتو کوک ها و بی هوازی های دهانی فعالیت بیشتری از خود نشان می دهد.

آموکسی سیلین/ کلاوولانیک اسید (آگمنتین)

برای خنثی کردن فعالیت تخریب پنی سیلین توسط بتالاکتاماز باکتری های مقاوم مانند استرپتوکوک اورئوس، ترکیبی از دو آنتی بیوتیک صورت گرفته است. این آنتی بیوتیک به طور عمده در مواردی استفاده می شود که وجود باکتری های دارای پنی سیلیناز انتظار می رود (یا این که در کشت تشخیص داده شده است) و استفاده از آن به عنوان یک آنتی بیوتیک قبل از عمل برای آگمنتیشن سینوس بسیار مفید است.