شرایط متعددی باید برای تعیین اندازه ی ایمپلنت ها در نظر گرفته شود که شامل اندازه ی دندان، فاصله از دندان مجاور، فاصله ی بین ایمپلنتی ابعاد استخوان فاشیال و نیروهای وارد شونده هستند. یک فاکتور اولیه برای اندازه ی ایمپلنت، فاصله ی لازم از ریشه ی دندان مجاور تا ایمپلنت است. بعد افقی ضایعه ی استخوان وج شکل در اطراف یک ایمپلنت در ناحیه ی کرست ریج از عرض بیولوژیکی، طرح ایمپلنت یا اضافه بار اکلوزالی در محدوده ای بین 0/5 تا 1/4 میلیمتر متغیر است.
تحلیل استخوان عمودی اولیه در اطراف ایمپلنت ها در طول سال اول بارگذاری متغیر است و بین 0/5 تا 3 میلیمتر است. زمانی که ایمپلنت ها بیش از 1/5 میلیمتر به ریشه ی دندان طبیعی مجاور نزدیک باشد. ضایعه ی عمودی وج شکل می تواند به ضایعه ای افقی تبدیل شود و تحلیل استخوانی در اطراف دندان طبیعی را به وجود آورد. این امر اهمیت زیادی دارد زیرا ارتفاع استخوان اینترسپتال تا حدی تعیین کننده ی میزان وجود یا عدم پاپیلای بین دندانی میان دندان ها یا ایمپلنت ها و میزان بروز عمق پروبینگ بیش از 5 میلیمتر است. در نتیجه امکان وجود دارد ایمپلنت باید 1/5 میلیمتر از دندان مجاور فاصله داشته باشد.
زمانی که ایمپلنت ها باید در مجاورت هم قرار گیرند حداقل فاصله ی 3 میلیمتر پیشنهاد می شود تا تحلیل استخوانی ممکن را جبران کرده و سطح استخوان اینترسپتال را حفظ کند. زمانی که دو ایمپلنت در مجاورت هم قرار داده می شوند، قطر آن ها باید تا حد امکان کاهش داده شود، که در مقایسه با ابعاد ایده آل ایمپلنت تک دندان کمتر است. موقعیت ایده آل ایمپلنت و قطر ایمپلنت باید اجازه ی وجود استخوان به اندازه ی 1/5 میلیمتر یا بیشتر را بر قسمت فاشیال ایمپلنت بدهد.
