برای قالب گیری یک پروتز ایمپلنتی سه روش کلی وجود دارد که به ترتیب به آن اشاره می شود.
پس از مرور این روش ها مشخص خواهد شد که دقت قالب گیری از کمتر (روش اول) به افزون تر (روش سوم) تغییر می کند. بنابر این در موارد پیچیده، تعداد زیاد پایه های ایمپلنتی، لزوم دست کاری شکل اباتمنت ها، و کنترل دقیق شکل پروتز طراحی شده لازم است که از روش های دقیق تر و البته زمان بر استفاده شود.
الف) قالب گیری در سطح اباتمنت (Abutment level) :
اگر تعداد ایمپلنت هایی که در یک پروتز قرار می گیرند یک یا دو عدد باشد، جهت گیری آن ها کاملاً موازی یکدیگر بوده، و اباتمنت را بتوان بدون تغییر شکل کلی در کلینیک انتخاب نمود، این روش بسیار ساده و سریع و کارآمد خواهد بود.
مراحل کار :
1. پیچ محافظ یا اباتمنت موقت از روی ایمپلنت برداشته می شود.
2. اباتمنت های آماده با توجه به قطر و طول مورد نیاز انتخاب می شوند.
3. اباتمنت ها با نیروی 30-25n به داخل ایمپلنت ها پیچانده و سفت می گردند.
4. پوشش پلاستیکی بر روی اباتمنت ها قرار می گیرد.
5. ماده قالب گیری تزریقی در اطراف اباتمنت ها فشرده می شود.
6. تری قالب گیری مناسب روی اباتمنت ها قرار می گیرد.
7. قالب با پوشش پلاستیکی از روی اباتمنت ها بلند می شود.
8. بیمار با قرار دادن روکش موقت یا اباتمنت موقت مرخص می گردد.
در لابراتور :
1. آنالوگ اباتمنت در داخل پوشش پلاستیکی داخل قالب جاگذاری می شود.
2. مدل بافت نرم در اطراف آنالوگ ها شکل داده می شود.
3. گچ ریزی صورت می گیرد.
4. مدل مویی فریم فلزی پروتز ساخته می گردد.
5. فریم فلزی ریخته می شود.
6. به دنبال آن یا پس از امتحان فریم در کلینیک، پرسلن پروتز آماده خواهد شد.
7. در صورت ترجیح ساخت پروتز پیچ شونده، باید فضایی برای جاگیری پیچ روی فریم فلزی تعبیه شود.
8. همین فضا در میان پرسلن هم آماده خواهد شد.
ب) قالب گیری در سطح ایمپلنت با روش تری بسته(Fixture Level Closed Tray) :
اگر نخواهیم یا قادر نباشیم اباتمنت مناسب را در کلینیک انتخاب کنیم، باید با استفاده از کوپینگ قالب گیری،محل اباتمنت و ایمپلنت را در روی کست بازسازی نماییم تا مراحل انتخاب و آماده سازی اباتمنت ها در لابراتوار صورت گیرد.
مراحل کار:
1. پس از برداشت پیچ محافظ یا اباتمنت موقت، کوپینگ قالب گیری بر روی ایمپلنت ها پیچ می شود.
2. ماده قالب گیری در اطراف کوپینگ ها تزریق می گردد.
3. تری قالب گیری بر روی کوپینگ ها قرار می گیرد.
4. نمای داخلی قالب گیری محل کوپینگ ها را نشان می دهد.
در لابراتوار :
1. آنالوگ کوپینگ در داخل قالب قرار می گیرد.
2. مدل بافت نرم در اطراف کوپینگ ها شکل مخاط اطراف را بازسازی خواهد کرد.
3. گچ ریخنه شده و کوپینگ و مدل بافت نرم از آن بیرون زده باقی می ماند.
4. کوپینگ ها باز می شود.
5. اباتمنت ها با توجه به قطر ، ارتفاع، و زاویه بندی مناسب انتخاب می شوند.
6. نشانگر موقعیت یا positioning jig ساخته می شود تا موقعیت دقیق اباتمنت ها ثبت شود.
7. موم گذاری و ساخت فریم فلزی انجام می گردد.
8. پرسلن در روی فریم ساخته می شود.
9. با استفاده از نشانگر موقعیت، اباتمنت های انتخاب شده در لابراتوار، درست در موقعیت مشابه مراحل لابراتواری بر روی ایمپلنت پیچ می شوند.
10.پروتز نهایی در محل جاگذاری می گردد.
ج)قالب گیری در سطح ایمپلنت با روش تری باز(Fixture Level Open Tray) :
در این روش از کوپینگ قالب گیری مستقیم یا روش pick up استفاده می شود تا امکان جابه جایی اجزا در زمان برداشت قالب به حداقل برسد.
مراحل کار :
1. کوپینگ های قالب گیری مستقیم بر روی ایمپلنت ها پیچ می شوند.
2. قالب گیری تزریقی
3. تری آماده شده بر روی کوپینگ ها قرار می گیرد، این تری های یا به شکل اختصاصی ساخته شده اند یا همان تری های معمولی هستند که در محل کوپینگ ها سوراخ شده اند. نوک کوپینگ ها باید از میان تری بیرون زده تر باشد.
4. بدون بلند کردن قالب، پیچ کوپینگ ها باز می شود.
5.کوپینگ با قالب از روی ایمپلنت بلند می گردد.
در لابراتوار :
1. آنالوگ ایمپلنت به کوپینگ مانده در قالب وصل می شود.
2. مدل بافت نرم ساخته می شود.
3. گچ ریزی صورت می گیرد.
4. اباتمنت مناسب انتخاب می شود.
5. پس از ساخت نشانگر موقعیت و موم گذاری، پروتز نهایی آماده می گردد و مانند مراحل قبلی در داخل دهان امتحان می شود.
این روش در زمان کاربرد اباتمنت های زاویه دار توصیه می شود چرا که دقت کار بالا است و تطابق مراحل لابراتوری و کلینیکی به خوبی رعایت می شود.
