طرح درمان اولیه برای دندانپزشکی ایمپلنت دندان باید در برگیرنده ستیز ایده آل ایمپلنت باشد که اساساً بر مبنای ملاحظات بیومکانیک و استتیک صورت می گیرد.

در پروتز های کلاسیک وقتی دندانی جایگزین می شد به طور طبیعی دندان های پایه خلفی با پهنای زیاد تأمین کننده (بازسازی) دندان های خلفی بودند. وقتی دندان ها با ایمپلنت جایگزین می شوند، تیم درمانی باید از قبل سایز ایده آل اباتمنت را انتخاب کند. این انتخاب بر مبنای سایز ایده آل برای ساخت یک رستوریشن استتیک در چهار چوب اصول بیومکانیک صورت می گیرد.

سایز یک ایملنت اساساً بر مبنای حجم استخوان موجود (existing bone) در بعد ارتفاع، عرض و طول تعیین می شود. جراح در قسمت های قدامی دهان از ایمپلنت های بلند تر و در نواحی خلفی به دلیل محدودیت های ناشی از کانال مندیبولار و سینوس ماگزیلا از ایمپلنت های کوتاهتر استفاده می کند. عرض ایمپلنت همچنین هنگام جراحی تعیین می شود که با عرض استخوان موجود قابل استفاده (available bone) ارتباط دارد. در اغلب موارد از ایمپلنت هایی با قطر 4 میلیمتر استفاده می شود.

در طی سال ها گنجاندن اصول بیومکانیک در طرح درمان های مبتنی بر ایمپلنت های دندانی برای کاهش رایج ترین عوارض درمان که بیشتر به خاطر استرس هستند توسط میش صورت گرفت. در ابتدا نوع پروتز و این که ثابت باشد یا متحرک، چند دندان باید جایگزین شوند و انتظارات استتیک تعیین می شوند. سپس عوامل نیرو در بیمار بررسی می شوند تا بزرگی و نوع نیروهای وارد بر ریستوریشن مورد ارزیابی قرار گیرند. تراکم استخوان در نواحی احتمالی جایگذاری ایمپلنت ارزیابی می شوند. موقعیت های قرارگیری کلیدی و تعداد ایمپلنت ها در ارتباط با عوامل نیرو در بیمار و تراکم استخوان در نواحی قرارگیری ایمپلنت انتخاب می شوند. مثلاً وقتی بیمار عادات پارافانکشنال دارد یا تراکم استخوان زیاد نیست یا زمانی که کنتی لیور وجود دارد نیروی بیشتری به اباتمنت ایمپلنت ها وارد می شود که استرس بیشتری را به سطح تماس ایمپلنت – استخوان وارد می آورد. ملاحظه بعدی در این توالی طرح درمان سایز ایمپلنت است.