همان طور که در مطالب گذشته در مورد قرارگیری و کاشت ایمپلنت توضیح داده شده است در این مطلب نیز در مورد پونتیک یا همان پروتزهای ایمپلنت توضیحاتی بیان می شود:
نباید سه پونتیک مجاور هم باشد
در اغلب طراحی های پروتزهای متکی بر ایمپلنت قرارگرفتن سه پونتیک مجاور هم توصیه نمی شود. همان طوری که در پروتزهای متکی بر اباتمنت های (دندان های) طبیعی هم توصیه نمی شود. وقتی قرار باشد اباتمنت های مجاور سه دندان از دست رفته (به خصوص در نواحی خلفی) را ساپورت کنند باعث اعمال نیروی مضاعف قابل توجهی می شوند. به علاوه تمام طول پونتیک ها بین دو اباتمنت تحت نیرو دچار خمیدگی می شوند. هر چه طول (کلی) پونتیک های بین دو اباتمنت بیشتر باشد انعطاف پذیری فلز در پروتز هم بیشتر می شود. هر چه نیرو بیشتر باشد خمیدگی هم بیشتر است. این خمیدگی فلز، نیروهای برشی و کششی(تنسایل) را روی اباتمنت ها اعمال می کند. هر چه خمیدگی بیشتر باشد خطر شکستگی پرسلن، شکسته شدن سمان پروتز و شل شدن پیچ اباتمنت افزایش می یابد.
مسافتی به طول یک پونتیک خمیدگی کمی دارد. اگر همه شرایط برابر باشند، در مسافتی به طول دو پونتیک خمیدگی 8 برابر بیشتر از یک پونتیک است. در مسافتی به طول 3 پونتیک خمیدگی 27 برابر بیشتر است. خمیدگی مواد در یک مسافت طولانی مشکلی است که در ایمپلنت ها بیشتر از دندان های طبیعی دیده می شود. چون ریشه دندان های طبیعی در هر دو سمت لترال و آپیکال حرکت مختصری دارند، دندان خود به منزله جذب کننده استرس عمل کرده و مقدار خمیدگی مواد ممکن است کاهش یابد. چون ایمپلنت بسیار محکم تر از یک دندان است. لازم به ذکر است که حتی در قدامی ترین پروتزهای ماگزیلاری نیز باید تعداد پونتیک ها محدود باشد.
مطالب مرتبط:
