ارتفاع استخوان

استخوان در دسترس باید به دقت و از نزدیک ارزیابی شود چرا که به شدت روی وضعیت بافت نرم، اندازه ایمپلنت، موقعیت ایمپلنت (زاویه و عمق) و در نهایت حاصل کار از جنبه استتیک مؤثر خواهد بود. توپوگرافی بافت سخت برای دست یابی به رستوریشن زیبا و مطلوب مورد نیاز است. حجم استخوان در دسترس ضروری بوده و کرست استخوانی موقعیت خاصی دارد. مدل موقعیت مید کرستال در محل بی دندانی باید 2 میلیمتر زیر CEJ دندان های مجاور باشد. گهگاه کرست استخوان می تواند بالاتر از این موقعیت قرار بگیرد. این در شرایطی است که ارتفاع استخوان اینتر پروگزیمال بلند تر بوده و یا در محل کشیدن دندان پیوند استخوان قرار گرفته باشد و حالت هلالی و دالبری استخوان اینتر پروگزیمال باید 3 میلیمتر اینسیزالی تر از ناحیه مید کرستال باشد.

موقعیت کرست اینتر پروگزیمال استخوان به لحاظ آناتومیک به خصوص برای تأمین ارتفاع بافت نرم در ناحیه اینتر پروگزیمال باید مورد توجه قرار گیرد. بکر و همکارانش محدوده ارتفاع استخوان اینتر پروگزیمال را روی هلال مید فاسیال به این صورت دسته بندی کردند: ارتفاع استخوان کمتر از 2/1 میلیمتر (صاف) تا هلالی شکل(2/8 میلیمتر)، تا هلالی شکل واضح(4/1 میلیمتر). در آناتومی صاف، دندان حالت مربعی دارد، در حالت هلالی و دالبری دندان بیضی شکل است و  در حالت دالبری دندان باید حالت مثلثی داشته باشد. البته این روابط همیشه برقرار نیستند. زمانی که یک سطح صاف بین دندانی تا کرست روی یک دندان مثلثی دیده می شود فضای اینتر پروگزیمال معمولاً با بافت نرم به طور کامل پر نمی شود چرا که فاصله بین تماس اینتر پروگزیمال تا استخوان بیش از 5 میلیمتر است.

مطالب مرتبط:

میزان استخوان موجود و طرح درمان ایمپلنت دندانی

طبقه بندی تراکم استخوان جهت انجام ایمپلنت