ارزیابی اباتمنت طبیعی احتمالی مجاور ناحیه ی بی دندانی عبارت است از:

1) اندازه ی اباتمنت طبیعی

2) نسبت تاج به ریشه (ایمپلنت)

3) موقعیت دندان

4) موازی بودن

5) پوسیدگی ها

6) شکل ریشه

7) سطح ریشه

8) وضعیت اندونتیک 

9) وضعیت پریودنتال

حال در اینجا درباره اندازه ی اباتمنت توضیح می دهیم :

شکست سمان رستوریشن ها یکی از شایع ترین مشکلات مرتبط با پروتز های ثابت هستند. وقتی سمان کراون اباتمنت طبیعی جدا می شود، مهمترین مشکل، ایجاد پوسیدگی است. پوسیدگی به سرعت بروز می کند و نتیجه ی آن از دست رفتن اباتمنت، نیاز به انجام درمان های اندودونتیک، پست و کور، ساختن یک پروتز جدید و یا داشتن اباتمنتی با گیر ضعیف تر خواهد بود. هنگامی که retainer طبیعی از ریستوریشن ایمپلنت – دندان جدا می شود شرایط مشابهی به وجود می آید. به علاوه ایمپلنت در معرض خطر بیشتری است. سپس پروتز ثابت به عنوان یک کانتی لور عمل می کند و نیروهای گشتاوری وارد بر ایمپلنت را افزایش می دهد.

تحلیل استخوان کرستال شکستگی پروتز یا پیچ اباتمنت، شکستن ایمپلنت یا لقی و شکست درمان ایمپلنت از جمله مشکلات احتمالی است. هنگامی که ترکیبی از ایمپلنت و دندان طبیعی به عنوان اباتمنت پروتز به کار می روند، شکست سمان در ایمپلنت ها شایع تر از دندان هاست. زیرا لقی دندان سیل سمان را از بین برده و نیروهای وارد بر ایمپلنت را افزایش می دهد. پارامترهای ایجاد گیر برای یک دندان یا یک ایمپلنت مشابه اند و توسط قطر و ارتفاع اباتمنت تحت تأثیر قرار می گیرند.

دندان های مولر به دلیل بیشتر بودن سطح تماسشان گیر بیشتری نسبت به پره مولرها دارند. ایمپلنت های قطورتر نیز گیر بیشتری نسبت به ایمپلنت های نازک تر دارند. کم شدن ارتفاع تاج به دلیل کم بودن فضای بین دو قوس فکی نیز رتینشن (گیر) را کاهش می دهد.

مطالب مرتبط:

مقایسه ی روند تشخیص ترمیمی با تشخیص جراحی ایمپلنت