بی دندانی تک دندان بدین گونه است که در نواحی خلفی دهان گاهی نیاز به جایگزین کردن یک تک دندان از دست رفته وجود دارد. مولر های اول نخستین دندان های دائمی هستند که در دهان ظاهر می شوند و متأسفانه گاهی نخستین دندان هایی هم هستند که در اثر پوسیدگی، شکست درمان اندو (عصب کشی) یا فر کچر (معمولا پس از درمان اندو) از دست می روند.
مولرهای اول دندان های مهمی برای حفظ شکل قوسی فکی و روابط صحیح اکلوزالی هستند. به علاوه بیماران مسن گاهی یک یا دو روکش هم در دهان دارند که در نتیجه پیامدهای ترمیم های بزرگ قبلی و نیاز به حفظ یکپارچگی ساختار دندان روی آن ها تعبیه شده اند. گزارش طول عمر روکش ها نتایج به شدت ناهمخوانی را در بر داشته است. میانگین طول عمر شکست ها 10/3 سال بوده است. سایر گزارش ها از میزان شکستی معادل 3درصد در 23 سال تا 20 درصد در سه سال متفاوت بوده اند. اصلی ترین دلیل شکست روکش پوسیدگی به دنبال درمان اندودونتیکس است. در نتیجه این عوارض دندان در معرض خطر کشیده شدن قرار می گیرد که عمده ترین دلیل از دست رفتن دندان خلفی در بزرگسالان محسوب می شود.
پروتز های پارسیل ثابت:
رایج ترین انتخاب برای جایگزینی یک تک دندان از دست رفته یک پروتز پارسیل ثابت سه واحدی است (FPD). این نوع رستوریشن را می توان در مدت 1 تا 2 هفته ساخت و کانتور، راحتی، فانکشن، استتیک، صحبت کردن و سلامت بیمار را تأمین کرد. به واسطه این مزایا FPD درمان انتخابی در این 6 دهه اخیر بوده است. ملاحظات بافت نرم و استخوان در محل دندان از دست رفته کمترین حد ممکن است. هر دندانپزشکی با مراحل این درمان آشنا است و به شکل گسترده ای توسط متخصصان، بیماران و شرکت های بیمه مورد پذیرش قرار گرفته است.
نتایج ناخوشایند شکست FPD شامل نیاز به جایگزینی پروتز شکست خورده و از دست رفتن یک دندان پایه و نیاز به پونتیک ها و دندان های پایه جدید و اضافه در جایگزینی بریج به جای انجام ایمپلنت است. احتمال از دست رفتن دندان های پایه یک FPD در عرض 14 سال 30 درصد است. حدود 8 تا 12 درصد دندان های پایه نگهدارنده FPD در عرض 10 سال از دست می روند.
رایج ترین دلیل از دست رفتن یک تک دندان شکست درمان اندودونتیک یا شکستگی (معمولاً پس از درمان اندودونتیک) است. چون 15 درصد دندان های پایه به درمان اندودونتیک نیاز دارند و درمان ریشه تا 8 سال 90درصد موفقیت آمیز است، دندان های پایه به شدت در معرض خطر از دست رفتن قرار دارند. به علاوه دندان های پایه وقتی با یک پونتیک در وسط به هم اسپیلنت می شوند بیشتر در معرض پوسیدگی قرار می گیرند. میزان پوسیدگی تک کراون ها زیر 2% است؛ در حالی خطر پوسیدگی در دندان های پایه تقریبا 20% است، بیشتر به این دلیل که ناحیه پونتیک به عنوان محلی برای تجمع پلاک عمل می کند. پوسیدگی در لبه روکش می تواند باعث تخریب ساختاری شود حتی اگر امکان درمان اندودونتیک وجود داشته باشد.
مطالب مرتبط:
