پس از قرار دادن اباتمنت و سفت کردن آن با نیروی 35Ncm،می توان از یک فرز کار باید تایتانیومی و یا فرز عادی که سطح شولدر ایمپلنت را خش نیندازد استفاده کرد تا شکل اباتمنت اصلاح گردد.
اجزای تشکیل دهنده ایمپلنت:

ریشه ( فیکسچر)

تاج (اباتمنت)

کاور اسکرو

هیلینگ  اباتمنت  یا  Gingival Former

پیچ اتصال اباتمنت به فیکسچر

قطعات اتصال ریشه به دست دندان locator /ball & socket

پلاستیک اباتمنت برای ساخت اباتمنت با اشکال خاص و دلخواه

فرز الماسی با ذرات ظریف (finishing bur) برای برطرف کردن هر گونه لبه های تیز حاصل از کار با فرز کار باید و ایجاد اندکی پخ شدگی در نوک اباتمنت مناسب است. پس از قرار دادن کپ پلاستیکی و اطمینان از نشستن درست آن در محل، قالبگیری با تزریق مواد سیلیکونی در اطراف اباتمنت و کپ انجام می شود.

در صورت وجود مشکل در ناحیه شولدر ایمپلنت و نامناسب بودن رابطه آن با ایمپلنت، با دندان مجاور یا با لبه لثه می توان اصلاحاتی را روی آن انجام داد. اگر جایگذاری ایمپلنت ها طوری باشد که قسمت شولدر دو ایمپلنت به هم چسبیده یا از نظر زیبایی در دید بودن آن مشکل ساز گردد، می توان لبه های شولدر را با فرز های الماسی یا انواع فرزهای مخصوص کار روی شولدراصلاح نمود. در صورت اپیکالیتر رفتن خط خاتمه تراش، از نخ های کنار زننده لثه برای در دسترس قرار گرفتن لبه های تراش کمک گرفته می شود. باید به لابراتور درباره انجام این اصلاحات کلینیکی اطلاع داده شود تا تغییرات لازم در روش کار اعمال شود.

گرچه امکان شکست درمان ایمپلنت در هر دو مرحله جراحی و پروتزی وجود دارد، اما اغلب بیماران شکست ایمپلنت در زمان کاشت آن را راحت تر می پذیرند چرا که تصور می کنند ایمپلنت یک جسم خارجی است که ممکن است کاشت آن در داخل استخوان باعث پس زدن آن شود! اما پس از آن که ایمپلنت در جای خود محکم و ساخت پروتز روی آن آغاز شد، توضیح دلایل شکست درمان و لق شدن یک ایمپلنت محکم کار مشکلی است که می تواند منجر به ایجاد اشکالات اساسی در رابطه درمانگر و بیمار گردد. از این رو، رعایت اصول پروتزی در ساخت یک ترمیم موفق که فشار های اکلوزالی را به شکلی مطلوب بر ایمپلنت و استخوان اطراف منتقل سازد یک ضرورت است.

شناسایی انتظارات بیمار از پروتز آینده و نیاز وی به رفع مشکلات پروتز فعلی از مقدمات طرح درمان است. در صورت برطرف نشدن سوء تفاهم های احتمالی، امکان عدم رضایت بیمار یا اطرافیان وی از نتایج درمان وجود دارد.

دو روش برای ساخت پروتز متکی بر ایمپلنت وجود دارد: پروتز های پیچ شونده که با پیچ روی اباتمنت محکم می شوند و پروتز های سمان شونده که مانند پروتزهای ثابت متداول توسط سمان روی اباتمنت قرار می گیرند. نظرات متفاوتی درباره برتری یکی بر دیگری ارائه شده است.تعدادی از درمانگرها استفاده از پروتزهای پیچ شونده را ترجیح می دهند چرا که معتقدند: کار با این روش ساده تر و ایمن تر است، امکان برداشت و جاگذاری مکرر پروتز وجود دارد، با استفاده از پیج حتی می توان پروتز هایی با ابعاد کوچک را روی اباتمنت هایی با ارتفاع و قطر کم گیر داد و از آنجا که نیاز به سمان وجود ندارد احتمال گیر کردن سمان اضافی در زیر بافت نرم و خطر حاصل از آن حذف می گردد.

از سوی دیگر، درمانگرهایی نیز هستند که پروتز سمان شونده را ترجیح می دهندچرا که معتقدند: نمای ظاهری پروتز زیباتر است به گونه ای که امکان ایجاد پروفایل جانبی مطلوب تری را در کراون های قدامی فراهم می سازد، خطر خستگی و شکستگی اجزای پروتز کمتر می شود، با کاربرد سمان موقت یا دائم می توان از روش بار گذاری تدریجی (progressive loading) برای بهبود کیفیت استخوان اطراف و افزایش تدریجی تحمل فشار سیستم استفاده نمود، هزینه و زمان درمان کاهش می یابد و نهایت آن که اندازه شکاف های ریز یا Microgap در محل اتصال اباتمنت و کراون به حداقل می رسد.

مطالب مرتبط:

درمان پروتزی قبل از درمان اصلی ایمپلنت

نیروی حرکت پروتز