تنه‌ ایمپلنت برای تک دندان خلفی باید شامل اشکالی خاص جهت کاهش عوارض باشد. معمول ترین مشکل برای تک دندان، شل شدن پیچ اباتمنت است. بنابراین شکل ریج و طرح اتصال اباتمنت که سبب کاهش نیروها بر روی پیچ اباتمنت می شود مشخص شده اند. یک ایمپلنت باید دارای قسمت ضد چرخش باشد، هر چه ارتفاع و عمق جزء چرخشی بزرگ تر باشد، نیروی کمتری به پیچ اباتمنت منتقل می شود. دقت در طرح اجزا پیچ اباتمنت، همچون تعداد دنده ها با اهمیت هستند.

تنه ی ایمپلنت باید از آلیاژ تیتانیوم ساخته شده باشد تا خطر شکست در طولانی مدت کاهش یابد زیرا چهار برابر نسبت به تیتانیوم درجه ی یک و دو برابر نسبت به تیتانیوم درجه ی سه مقاوم تر است. یک ایمپلنت threaded سطح عملکرد بزرگ تری نسبت به نوع سیلندری دارد، و یک ایمپلنت تیپر مساحت سطح کمتری نسبت با انواع با دیواره های موازی در تنه فراهم می سازد. زمانی که تنه ی ایمپلنت دارای طرح (hex) درونی باشند، ابعاد ایمپلنت در مناطق خلفی باید حداقل 4 میلیمتر یا بیشتر در قطر باشد تا ضخامت دیواره ی بدنه ی خارجی را افزایش دهد و خطر شکست بدنه در طولانی مدت را کاهش دهد.

قطر ایده آل برای ایمپلنت تک دندان به ابعاد مزیودیستال دندان از دست رفته و ابعاد باکولینگوال محل قرارگیری ایمپلنت بستگی دارد. یک ضایعه ی نوک تیز ممکن است در محل اتصال اباتمنت و بدنه با عرض 1 تا 1/4 میلیمتر به وجود آید. در نتیجه، زمانی که دندان از این محدوده به دندان مجاور نزدیک تر شود، زائده نوک تیز عمودی ممکن است سبب از دست رفتن استخوان در آن دندان شود.