گیر و ثبات قدامی در یک اوردنچر مزایای زیادی دارد. بیشترین میزان ارتفاع استخوان در قسمت قدام مندیبل بین دو سوراخ منتال قرار دارد. همچنین این منطقه اغلب از تراکم مناسب استخوان برای ساپورت خوب و قرارگیری ایمپلنت برخوردار است. به علاوه اوردنچرهایی که در قسمت خلفی متحرک هستند، نسبت به رستوریشن هایی که در قسمت قدام متحرک هستند، مقبولیت بیشتری دارند.

قاعده کلی در طراحی پروتز پارسیل متحرک، دست یابی به ساپورت پروتزی مستحکم در قسمت قدامی است. هنگامی که پروتز با وجود ساپورت مناسب در قسمت خلفی در قسمت قدام ساپورت ضعیفی داشته باشد، در جهت قدامی خلفی راکینگ پیدا می کند. آن حرکت باعث ایجاد ترک روی اباتمنت و در نتیجه افزایش میزان استرس وارد بر اجزای اوردنچر در محل تماس ایمپلنت – استخوان می شود. به همین دلیل در حالی که نیروهای خلفی به بافت نرم مانند باکال شلف هدایت می شوند، جلوی نیروهای قدامی باید به وسیله ایمپلنت و بار گرفته شود. به همین دلیل درمان های انتخابی اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت شرح داده شده، برای قرارگیری ایمپلنت در قسمت قدام طراحی می شوند. 

میزان استخوان در دسترس در قدام مندیبل به پنج ستون مساوی استخوان که از A تا E نامگذاری شده و به طور بالقوه امکان قرارگیری ایمپلنت وجود دارد تقسیم می شوند، به طوری که A از سمت راست بیمار شروع می شود. اگر جراح از ابتدا در مورد استفاده از محل های ایمپلنت های اضافه تصمیم نگرفته باشد و 4 ایمپلنت با فاصله ای مساوی از یکدیگر در محل قرار گرفته باشند، بدون برداشتن یکی از ایمپلنت های موجود، فضای اضافی برای گذاشتن ایمپلنت جدید فراهم نمی شود.