اوردنچر، انتخاب اول

اولین انتخاب درمانی برای اوردنچرهای مندیبل(OD-1) به طور اولیه هنگامی که هزینه، مهم ترین فاکتور برای بیمار باشد، تجویز می شود. در این حالت باید انتظار بیمار حداقل باشد و حجم استخوان زیاد باشد (Aیا Division B) برای دستیابی به یک موقعیت آناتومیک خوب تا عالی، فرم ریج در قسمت خلفی باید به شکل U معکوس با دو دیواره بلند موازی باشد تا یک دنچر معمولی با ثبات و ساپورت مناسب به دست آید. مشکلات مربوط به دنچر موجود در دهان بیمار، بیشتر به میزان گیر بستگی داشته باشد. در این شرایط، دو ایمپلنت در سطح لینگوال بین دندان های 2 و 3 قرار داده می شوند. ایمپلنت ها به صورت مستقل از یکدیگر قرار می گیرند و توسط ساختار فوقانی به هم متصل نمی شوند.

انتخاب ها از درمان هایی که در آن ساپورت اولیه توسط بافت نرم و گیر ایمپلنت تأمین می شود تا یک پروتز کاملاً ساپورت شده توسط ایمپلنت با ثبات و مستحکم متغیر هستند. دندانپزشک دنچر قبلی بیمار را از لحاظ ساپورت، گیر و ثبات ارزیابی می کند. ساپورت در ارتباط با مقاومت در برابر نیروهای اکلوزال تعریف می شود. گیر به معنی مقاومت پروتز در برابر جابجایی از روی مخاط و ثبات به معنی میزان مقاومت طرفیست. شکایت بیمار، آناتومی، طراحی و مسائل مالی تعیین کننده تعداد ایمپلنت به کار رفته برای ساپورت، گیر و ثبات مورد نیاز، برای دستیابی به یک وضعیت قابل پیش بینی است. میزان مقاومت تعیین شده توسط اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت به تعداد و موقعیت ایمپلنت ها بستگی دارد. تأکید می شود اغلب اوردنچرهای مندیبل باید برای دستیابی به پروتزهای RP-4 طراحی شوند.