طرح دندان های ایمپلنت، تلاش می کنند شرایط را در ماگزیلای خلفی بازسازی کنند. از آن جا که استرس ها عمدتاً در منطقه کرست رخ می دهد، طرح های بیومکانیکی از ایمپلنت ها جهت کاهش اثرات مضر noxicus در آن جا باید پایه گذاری شود. قطر ایمپلنت یک عامل مهم است. افزایش مساحت سطح در منطقه کرست است. به طور ایده ال تقسیم بندی نوع B ایمپلنت ها نباید در ماگزیلای خلفی استفاده شود. یک مطالعه گذشته نگر 12 ساله، از سال 1982 تا 1994، از 653 پیوند سینوسی انجام شده توسط نویسنده، 14 مورد شکست درمان ایمپلنت را نشان داد. هشت تا از این عدم موفقیت ها از شکستگی ایمپلنت در گردن ایمپلنت های باریک تر رخ داده بود. بنابراین ایمپلنت هایی با قطر حداقل 4 میلیمتر پیشنهاد می شوند. استفاده ایمپلنت های 5 میلیمتری در منطقه مولر کمتر حمایت می شود.

طول ایمپلنت مستقیماً به عرض آن، طرح و مقدار نیروهایی که به آن وارد می شود و تراکم استخوان وابسته است. از آن جا که موفقیت ایمپلنت ها پس از بارگذاری در ایمپلنت های 10 میلیمتری و کوتاه تر کاهش می یابد، منطقی تر است که ایمپلنت های طویل تر در منطقه طراحی شوند.

تعداد ایمپلنت

تعداد ایمپلنت یک مقدمه جهت کاهش استرس است. به عنوان یک قانون کلی در این ناحیه، یک ایمپلنت برای هر دندان از دست رفته تجویز می شود. ایمپلنت ها باید همیشه به یکدیگر اسپیلنت گردند تا استرس های وارده به استخوان را کاهش دهند. اگر عوامل استرس زا قوی تر شده باشند، دو ایمپلنت برای هر مولر از دست رفته تجویز می شود.