اوردوز بی حس کننده های موضعی، عارضه ای جدی است که نگرانی زیادی را در دندانپزشکی ایمپلنت ایجاد کرده است. به دلیل این که بسیاری از جراحی های مربوط به ایمپلنت طولانی مدت هستند، به مصرف بی حس کننده های بیشتری نیاز است. به هنگام انجام جراحی های ایمپلنت باید به تعداد کارتریج ها و نوع  بی حس کننده های مورد استفاده توجه زیادی مبذول شود. هر چند که حداکثر تعداد مجاز کارتریج ها به زمان بستگی دارد. نیمه عمر حذف داروها نشان دهنده ی زمان اثر آن نیست؛ اما می تواند به عنوان راهنما برای مصرف دوباره ی بی حس‌کننده ها حین یک جراحی طولانی مدت مورد استفاد قرار گیرد. پس از گذشت یک نیمه عمر، در صورت سالم بودن کبد می توان به میزان 50% از دوز مجاز را با اطمینانی قابل قبول مورد استفاده قرار داد.

به هنگام استفاده ی ترکیبی از بی‌حس کننده های موضعی باید دقت زیادی صورت گیرد. در دندانپزشکی ایمپلنت، استفاده از دو بی حس کننده ی آمیدی به طور همزمان با یکدیگر عمل رایجی است (مانند لیدوکائین و بوپی واکائین). با وجود این که این ترکیب قابل قبول است اما دوز کلی نباید از مجموع حداکثر دوزهای پیشنهادی فراتر برود. برای تعیین دوز کلی باید محاسبات لازم صورت گیرد و به این نکته توجه شود که آیا زمان کافی برای حذف دوز اولیه ی دارو گذشته است یا خیر. اگر واکنش مسمومیت با بی حس کننده ی موضعی رخ دهد، امکان تحریک CNS، تشنج، دپرس تنفسی و ایست قلبی وجود دارد.