استفاده از ایمپلنت های بلندتر از 15 میلیمتر برای تأمین ثبات بیشتر در شرایط loading طرفی قویاً پیشنهاد می شود. با این وجود گزارش ها حاکی از آن است که افزایش طول (ایمپلنت) بیشتر از ابعاد معین به طور نسبی ممکن است باعث کاهش انتقال نیرو نشود. آنالیز عامل محدود تأمین کننده نتایج تحلیلی برای بررسی تأثیر طول ایمپلنت در ارتباط با سطح فانکشنال تحت شرایط loading بسیار شدید است. میش و بایدتز ایمپلنت های استوانه ای (سیلندری) با طول های متفاوت را در یک مدل کامپیوتری استخوانی با تراکم و حجم ایده آل قرار دادند.

طول بدنه نهفته (داخل استخوان) ایمپلنت 5، 10، 15، 20، 30 میلیمتر بود. ارتفاع کراون 10 میلیمتری بالای سطح استخوان طی شده و نیروی طرفی معادل N 50 به بالای کراون 10 میلیمتر اعمال شد. برای این شرایط loading حداکثر درصد استرس برابر حداکثر درصد طول نهفته در استخوان طراحی شد. در مدل ایمپلنت 5 میلیمتری حداکثر استرس به طور کامل پراکنده نشد و تقریباً 30 درصد از حداکثر استرس همچنان در آپکس ایمپلنت وجود داشت . بنابراین مدل ایمپلنت 5 میلیمتری طول کافی برای پراکنده کردن نیروی طرفی در حجم و تراکم استخوانی را تأمین نکرده نبود. در مدل ایمپلنت 10 میلیمتری، 80 درصد از حداکثر استرس تقریباً در 95 درصد طول داخل استخوان ایمپلنت پراکنده شده بود. در طول های 15 و 20 میلیمتر، 80 درصد از حداکثر استرس تقریباً در 70 طول داخل استخوان پراکنده شده بود.

بنابراین طول ایمپلنت ها در کیفیت مطلوب استخوان و ارتفاع کراون به طور ایده آل می تواند دامنه ای 10 تا 15 میلیمتری داشته باشد. در تمامی طول های ایمپلنت، 80 تا 100 درصد استرس در 40 درصد طول کرستال ایمپلنت ها به روز می گردد. نتیجه این آنالیز به این حقیقت اشاره دارد که بزرگی حداکثر استرس که با یک نیروی طرفی ایجاد شده می تواند توسط ایمپلنت ها با طول 10 تا 15 میلیمتر به خوبی پراکنده و توزیع شود.

مطالب مرتبط:

نیروهای به کار رفته در بدنه ایمپلنت