از سال 1993 تا کنون ایمپلنت های تک دندانی قابل پیش بینی ترین روش برای جایگزینی دندان بوده اند و طبعاً درمان انتخابی محسوب می شوند. در مقالاتی که انجام گرفته این روش درمان بر سایر روش جایگزینی دندان ترجیح داده شده است. بکر و همکاران در یک مطالعه ی چهار ساله روی 282 مولر ایمپلنت شده موفقیت بالاتر از 90% را گزارش کردند. سایمون و همکاران 70 مولر ایمپلنت شده را در بازه زمانی 6 ماه تا 10 سال مورد بررسی قرار دادند که میزان موفقیت 97/1% بوده است. لوین و همکاران نیز در سال 2006 در مطالعه ای میزان موفقیت جایگزینی یک مولر با ایمپلنت را در مدت زمان 6 تا 125 ماه (بیشتر از 10 سال) 93/6% گزارش کردند.

بررسی 10 ساله پریست نشان داد میزان موفقیت (ایمپلنت) یک تک دندان خلفی 97% است. نکته مهم آن است که هیچ کدام از دندان های مجاور در اثر اشتباهات درمان ریشه از بین نرفته و فقط یک دندان پس از جایگذاری ایمپلنت به درمان اندو نیاز پیدا کرد. این تحقیق به وضوح نشان می دهد زمانی که دندان از دست رفته با ایمپلنت جایگزین می شود دندان های مجاور در معرض کمترین میزان خطر قرار دارند. در مطالعه ای در سال 2007 میش و همکاران میزان التیام 99% را برای 1377 ایمپلنت تک دندان خلفی در مدت 10 سال گزارش کردند (11 مورد شکست اولیه و 3 مورد شکست تأخیری). در یک مقاله مروری از سال 1981 تا 2003 که توسط گودا کره و همکاران صورت گرفت نشان داده شد جایگزینی یک تک دندان با ایمپلنت بالاترین رقم موفقیت پروتزی را با 97% در پی داشته است. شایع ترین مشکلات در این زمینه شل شدن پیچ اباتمنت بود که منجر به از دست رفتن پروتز یا ایمپلنت نشده است. در یک توافق نظر  سالیناس و همکاران موفقیت مشترکی را برای رستوریشن های تک دندان به نسبت پروتزهای پارسیل ثابت رایج ارائه کردند.

مطالب مرتبط:

جایگذاری تک دندان