در ریج هایی با مقدار استخوان فراوان تمامی عوامل برای تأمین یک پیش آگهی بلند مدت ایده آل برای پروتز متکی بر ایمپلنت با هم همگرا هستند که یکی از آن ها روابط فکی مطلوب است. این شرایط امکان قرار دادن ایمپلنت هایی قطور و بلند به تعداد کافی، نسبت مطلوب کراون، تراکم کافی استخوانی و جهت گیری مطلوب نیروهای اکلوزالی (به سمت سیستم ساپورت کننده) را فراهم می آورد. بیمارانی که از چنین مزایایی برخوردار باشند معمولاً در مقایسه با زمانی که عوامل مطلوب نیستند درخواست های کمتری را مطرح می کنند اما برعکس زمانی که شرایط مطلوب نیست مثلاً در آتروفی پیشرفته استخوان و تبع آن نیاز مبرم و شدید بیمار به داشتن پروتزی با ساپورت و گیر کافی درخواست های بیمار نیز تغییر خواهد کرد.

وقتی با بیمارانی روبرو هستیم که دچار تحلیل شدید استخوان آلوئول و بازال یا عدم تداوم استخوان (مثلاً  وقتی بخشی از فک به خاطر بدخیمی خارج شده) هستند اغلب روش های درمانی کلاسیک قادر به تأمین نتایج مورد نظر نخواهند بود. در عوض گاهی استفاده از پیوند های اتوژن استخوانی از منابع خارج دهانی در اتصال با ایمپلنت ها توصیه می شود تابرای بازسازی در این بیماران به کار رود. به علاوه بیمارانی با تحلیل متوسط و اهداف پروتزی ایده آل نیز ممکن است نیازمند آگمنتیشن باشند.

هدف معمول پیوندهای استخوانی اتوژن تأمین استخوان قابل استفاده کافی برای کاشت ایمپلنت داخل استخوانی در ماگزیلا  و مندیبل تحلیل رفته یا تأمین درخواست ها و نیازهای پروتزی و یا استتیک بیمارانی با تحلیل متوسط است.

مطالب مرتبط:

زمان ترمیم پیوند استخوان