ایمپلنت ها به عنوان دندان های نسل سوم مشهور هستند زیرا زمانی که دندان های دائمی از بین می روند توسط ایمپلنتولوژیست جایگزین دندان طبیعی می شوند و در هنگام صحبت کردن و غذا خوردن احساس بسیار مطبوعی به بیمار خواهند داد .

از مهمترین مزایای این درمان نیاز نداشتن به تراش دندان های سالم مجاور می باشد. برای درک بهتر انواع بی دندانی و مقایسه درمان های قدیم و جدید بررسی خواهد شد.

در درمان های گذشته زمانی که یک دندان از بین می رفت دندانپزشکان از بریج استفاده می کردند به گونه ای که دندان های مجاور ناحیه بی دندانی تک دندان تراشیده می شد و اصطلاحا بریج گذاشته می شد این روش پوسیدگی دندان های سالم مجاور در اثر تراش را به دنبال دارد همچنین باعث تحلیل تدریجی استخوان می شود امروزه با شناخت علم ایمپلنت بدون آسیب رساندن به دندان های مجاور می توان نقطه بی دندانی تک دندان را درمان نمود و مانع از تحلیل استخوان و پیری زودرس صورت شد .

زمانی که چند دندان از بین می رفت مرسوم بود که پروتز متحرک با تکیه بر دندان های مجاور کار گذاشته شود البته این روش هنوز هم استفاده می شود  و البته معایبی همچون فشار گیره ها به دندان ها و لق شدن دندان های مجاور را در بر دارد و علاوه بر سنگینی دندان ها برای پوسیدگی مستعد می شوند. امروزه آن ها به جای درمان پروتزهای ثابت و متحرک توصیه می شوند زیرا که معایب پروتز را ندارند و علاوه بر این که در این درمان دیگر نیازی به خارج کردن پروتز از دهان نیست.

زمانی که همه دندان ها از بین رفته باشد معمولا از پروتزهای کاملا متحرک یا همان دست دندان ها استفاده می شود که علاوه بر لقی باعث می شود که طعم غذاها به خوبی احساس نشود و گاهی باعث اختلال در تکلم می شود که با ورود ایمپلنت ها به دنیای دندانپزشکی این مشکل برطرف شد به گونه ای که دست دندان توسط ایمپلنت در دهان فیکس می شود و علاوه بر این که فشار اضافی به لثه وارد نمی کند زیبایی و راحتی بیمار را به دنبال خواهد داشت. به این دست دندان های فیکس شده توسط ایمپلنت اوردنچر گفته می شود که متحرک هستند و بیمار می تواند آن را از دهان خارج کند.

بنا به خواست بیمار در برخی مراجعات دست دندان ها با ۶ تا ۸ ایمپلنت کاملا در دهان فیکس می شوند. امروزه در بی دندانی های کامل کل فک ایمپلنت می شود و برای بیمار شروعی دوباره محسوب می شود.

مطالب مرتبط:

توضیحاتی در مورد پروتز های متحرک