در مطالب و نوشته های قبل بافت کراتینیزه را معرفی کردیم. در این مطلب نیز در مورد بافت کراتینیزه و وجود و یا فقدان آن مطلبی برای شما بیان می کنیم، وجود یا فقدان ناحیه ای از لثه کراتینیزه دور دندان و ایمپلنت ها نکته ای است که در مورد آن اتفاق نظر وجود ندارد. هیچ مدرکی وجود ندارد که نیاز یا عدم نیاز به بافت کراتینیزه غیر متحرک در اطراف دندان را به طور قطعی مشخص نماید. لانگ و لو ادعا کردند که دست کم 2 میلیمتر دسته کراتینیزه و 1 میلیمتر لثه چسبیده برای حفظ سلامت لثه لازم است. گرچه در مطالعات longitudinal، ونشتروم و کندی و همکاران نشان دادند در صورتی که بیمار بهداشت دهان خود را به خوبی رعایت کند کافی نبودن مقدار بافت کراتینیزه و بافت چسبنده سلامت دراز مدت بافت سخت و نرم را به خطر نخواهد انداخت.

اشتتلر و بیسادا توجه به نیاز موکوژنژیوال را در دندانپزشکی ترمیمی در سال 1987 مطرح کردند. آن ها استدلال کردند که اگر ریستورشن های زیر لثه ای در ناحیه ای قرار داده شوند که حداقل میزان لثه کراتینیزه وجود دارد و پلاک کنترل بیمار در حد مطلوب نباشد باید برای افزایش ضخامت بافت کراتینیزه انجام عمل پیوند مد نظر قرار گیرد. آن ها همچنین اشاره کردند که در دندان های فاقد رستوریشن تفاوت در وضعیت التهابی مناطقی یا بدون ناحیه ای عریض از بافت کراتینیزه چندان حائز اهمیت نیست. والدرهوگ و برکلند نشان دادند که قرار دادن زیر لثه ای رستوریشن بعد از 10 سال به شکل معنی داری با میزان بالاتری از التهاب لثه، از دست رفتن چسبندگی و تحلیل لثه همراه خواهد بود. کمترین مقدار بافت کراتینیزه اغلب در اولین پرمولر مندیبل دیده می شود. در حالی که این دندان نخستین دندانی است که در اثر بیماری های پریودونتال ازدست می رود. اگر تمام ایندکس های دیگر پریودونتال طبیعی باشد، وجود یا فقدان لثه کراتینیزه نقش مؤثری در طول عمر دندان ایفا نخواهد کرد.

مطالب مرتبط:

طول عمر و ماندگاری ایمپلنت