یکی از بخش های بدنه ایمپلنت crest module است که برای نگه داشتن قطعات پروتزی به صورت یک یا دو تکه طراحی شده است. همچنین بخش crest module انتقالی از بدنه ایمپلنت به ناحیه ترانس اوستئال ایمپلنت در کرست ریج است. ناحیه اتصال اباتمنت معمولاً یک پلت فرم (سکو) دارد که اباتمنت روی آن می نشیند. پلت فرم باعث مقاومت فیزیکی در برابر نیروهای اگزیالی اکلوزالی می شود. ایجاد تأثیر آنتی روتیشن (ضد چرخش) در پلت فرم در نظر گرفته شده (در ایمپلنت های با هگز داخلی، اکتاگون، مورس تیپر یا پیچ مخروطی، شیارهای داخلی یا لوله بادامک و سوراخ پین). طراحی بدنه ای لنت به گونه ای است که هنگام اعمال نیروهای اکلوزالی، استرس/ استرین (فشار/ کشش) را به استخوان منتقل کند (مثلاً پیچ ها یا گوی های بزرگ) در حالی که گاهی crest module به این نیت طراحی می شود که جلوی هجوم باکتری ها را بگیرد (مثلاً crest module صاف تر است تا اگر تحلیل استخوان کرستال اتفاق افتاد باعث اختلال در شکل گیری پلاک شود). پهنای صاف تر آن از یک سیستم به سیستم دیگر به شدت متفاوت و متغیر است crest module صاف و صیقلی باشد گاهی از آن به عنوان کلارسرویال cervical collar یاد می شود.

تطابق بسیار دقیق قطعه آنتی روتیشنال چه به صورت خارجی یا داخلی برای ثبات اتصال بدنه / اباتمنت ایمپلنت بسیار مهم و حیاتی است. اتصال پروتزی به crest module  به صورت لغزشی یا اصطکاکی به واسه یک بات جوینت (زاویه 90 درجه) یا یک بول جوینت ایجاد می شود. هدف تمام اتصالات پروتزی تأمین جفت شدن دقیق دو قطعه با حداقل خطای فنی است.

نوع دیگری از آنتی روتیشن در بدنه ایمپلنت می تواند به صورت ایجاد یک سطح طرفی صاف و تخت و یا ایجاد شیار در طول بدنه یا ناحیه آپیکال بدنه ایمپلنت صورت می گیرد. وقتی استخوان در برابر نواحی تخت و صاف باشد. با این کار تمام طول ایمپلنت در مقابله با کشش (استرین) شرکت خواهد کرد. به علاوه اگر کورتیکال پلیت مقابل سوراخ شود یک آپکس V شکل تیز ممکن است در صورت هر گونه حرکتی باعث آزردگی یا التهاب بافت نرم شود (مثل برد تحتانی مندیبل).

مطالب مرتبط:

مطالعات انجام شده برای ایمپلنت های دندانی

اصول مهندسی در ایمپلنت های دندانی