بدنه ایمپلنت را می توان به crest module (طرح ناحیه سرویکال)، بدنه و آپکس تقسیم کرد. هر بخش یک ایمپلنت نقشی مفید در جراحی و پروتز ایفا می کند.بدنه یک ایمپلنت بخشی از یک ایمپلنت دندانی است که برای قرار گرفتن در استخوان طراحی شده تا قطعات پروتزی مثل crown روی آن سوار شوند. بدنه ایمپلنت شامل: crest module، بدنه و آپکس است. بدنه ایمپلنت اصولاً برای سهولت جراحی یا اعمال صحیح نیروی پروتزی به سطح تماس ایمپلنت با استخوان طراحی می شود. سال ها پیش بدنه ایمپلنت نخستین طرحی بود که مدنظر قرار می گرفت. برای یک ایمپلنت گرد باید از دریل های گرد برای آماده سازی استخوان استفاده کرد.

ایمپلنت های سیلندری با دیواره های صاف و غیر زبر را می توان با فشار یا ضربه در محل خود کار گذاشت؛ مثل کوبیدن میخ داخل چوب. یک ایمپلنت سیلندری متقارب در رأس ناحیه استئوتومی به خوبی منطبق و جفت و جور می شود تا ادامه جایگذاری به سهولت انجام شود.

مزیت سیستمی با طراحی ایمپلنت سیلندری سهولت در جایگذاری است حتی در نواحی که دسترسی به آن ها دشوار است. می توان cover screw را قبل از جایگذاری روی ایمپلنت نصب کرد. اگر قرار باشد از ایمپلنت پیچی استفاده شود برای جایگذاری ایمپلنت به thread extender نیاز است؛ برای نصب cover screw نیز ابزارهای اضافی مورد نیاز هستند. در استخوان متراکم استفاده از ایمپلنت های سیلندری ساده تر و سریع تر است چون نیازی به شیار دار کردن استخوان (bone tapping) نیست. اغلب ایمپلنت های سیلندری به طور ذاتی سطوح صاف و غیر زبر و گلوله ای شکل (bullet shaped) دارند. در نتیجه برای افزایش گیر در استخوان باید سطح تماس با پوشش های مختلف افزایش پیدا کرده یا با همین پوشش ها بایواکتیو شود. وقتی این مواد روی ایمپلنت قرار داده شوند سطح تماس با استخوان تا بیش از 30% افزایش پیدا می کند. هر چقدر سطح تماس استخوان با ایمپلنت بیشتر باشد ساپورت پروتز بهتر انجام خواهد شد.

مطالب مرتبط:

تاریخچه دندانپزشکی ایمپلنت و قرارگیری آن در استخوان