در مورد فاصله زمانی بین خارج کردن دندان و  کاشت فوری ایمپلنت نظرات متفاوتی وجود دارد.

در یک تقسیم بندی کلی می توان 4 برنامه زمانی را برای آغاز درمان ایمپلنت مطرح ساخت (Chen/Buser 2008) :

• (Immediate (type 1 : کاشت فوری ایمپلنت در حفره دندان تازه کشیده شده
• (Early (type 2 : پس از ترمیم بافت نرم  8-4 هفته پس از کشیدن دندان
• (Delay (type 3 : پس از پر شدن حفره با استخوان نابالغ
• (Late (type 4 : پس از ترمیم کامل بافت نرم و سخت

1) کاشت فوری ایمپلنت همزمان با خارج کردن دندان

از آن جا که هدف اصلی از کاشت ایمپلنت بازسازی ریشه دندان از دست رفته است، برخی از محققان بر این باورند که شکل حفره دندان کشیده شده بهترین راهنما برای کاشت ایمپلنت در جهت و زاویه ای مشابه ریشه دندان است. از سوی دیگر، آنان اعتقاد داشتند که کاشت فوری ایمپلنت می تواند مانع تخریب استخوان خصوصا صفحه باکالی شده و به نوعی عمل حفظ حفره دندان را نیز انجام دهد (Socket preservation). گروه تحقیقاتی Hammerle  معتقدند که برای جلوگیری از آتروفی استخوان، کاشت فوری ایمپلنت کارساز خواهد بود (Chen et al 2004). هر چند مطالعات نشان داده است که کاشت ایمپلنت نمی تواند به شکل کامل از مودلینگ و تحلیل رفتن صفحه باکالی استخوان جلوگیری نماید. یکی از ملاحظات دیگر در کاشت فوری ایمپلنت، عدم هماهنگی قطر ایمپلنت با شکل غیر دایره ای ریشه خارج شده است. از این رو، در اغلب موارد در کنار ایمپلنت یک فاصله یا gap بین سطح ایمپلنت و دیواره استخوانی حفره بر جای می ماند. مطالعات نشان داده که اگر این فضا تا حد2mm باشد، بدون هیچ مشکلی برطرف خواهد شد. هر چند، از عرض باکولینگوالی استخوان کاسته می شود. مطالعات نشان داده است که در حالی که میانگین فاصله سطح ایمپلنت تا سطح خارجی استخوان باکال و لینگوال در زمان کاشت 3/4 و 3 میلی متر بوده؛ پس از 4 ماه این فاصله به 1/5 و 2/2 میلی متر در باکال و لینگوال کاهش پیدا نموده است (Botticelli et al 2004) .

نتایج جالب تری را می توان از مطالعات حیوانی به دست آورد که نشان می دهد لبه استخوان باکال حدود 2/2mm اپیکال تر از استخوان لینگوال باز سازی می شود و این ناهماهنگی پس از گذشت سه ماه از کشیدن دندان ارزیابی شده است. حتی اگر کاشت ایمپلنت هم زمان با خارج کردن دندان باشد هم این تفاوت تراز استخوانی به وجود می آید و در حد 2/4mm خواهد بود.

به نظر می رسد طرفداران نظریه کاشت فوری ایمپلنت، نمی توانند چندان روی کارایی این شیوه از درمان در ثبات حجم استخوان پس از خارج شدن دندان تکیه نمایند. البته سریع تر شدن کار درمان و امکان ساخت پروتز نهایی در زمان کاشت ایمپلنت (بار گذاری فوری) از مزایای غیر قابل انکار این روش باشد. البته در هر حال استفاده از پیوند استخوان برای تقویت و شرکت در روند بازسازی صفحات استخوانی خصوصا در باکال و همزمان با کاشت فوری ایمپلنت ضروری به نظر می رسد.

2) کاشت ایمپلنت پس از بسته شدن دهانه حفره با مخاط

جدای از مشکلاتی که پیش از این برای کاشت فوری ایمپلنت ارائه شد، عدم وجود مخاط کافی برای پوشاندن کامل یا پر کردن دور تا دور گردن ایمپلنت هم مسأله ساز خواهد بود خصوصا اگر محل کاشت ایمپلنت از نظر زیبایی اهمیت داشته باشد. از این رو، برخی از درمانگران تمایل دارند که 8-4 هفته فرصت دهند تا دهانه حفره با اپی تلیوم پوشانده شود و امکان شکل دادن بافت نرم در اطراف ایمپلنت مهیا گردد. اما دو مشکل بالینی در این طرح درمان به وجود می آید: اول آن که روند مودلینگ استخوان باعث کاهش حجم استخوان در دسترس خواهد شد و دیگر آن که در طول این مدت مقدار کمی استخوان آن هم از نوع نابالغ یا woven حفره خالی را پر می کند و مانند روش اول، ایجاد ثبات اولیه برای ایمپنت کاشته شده همچنان مسأله ساز باقی می ماند. از این رو است که در هر دو روش درمانی نوع اول و دوم، طول ایمپلنت مناسب را حداقل 3mm بلند تر از ریشه دندان در نظر می گیرند تا از استخوان اپکس حفره برای ثبات اولیه ایمپلنت استفاده شود. هر چند، در تمامی نواحی آناتومیک این حد از استخوان موجود نخواهد بود.

3) کاشت ایمپلنت پس از پر شدن حفره با استخوان

مشکلات گفته شده باعث گردید که برخی از محققان زمان 16-10 هفته ای را بین کشیدن دندان و کاشت ایمپلنت مطرح سازند تا هم تکامل و کراتینیزاسیون بافت مخاطی روی حفره کامل گردد و هم بافت استخوانی ساخته شده در داخل حفره از نظر رادیوگرافیکی به حد مطلوب برسد. اگر چه در این فاصله زمانی روند تحلیل استخوان و ازدست رفتن عرض ریج بی دندان نیز تا حد زیادی کامل می شود و در صورت کنترل نکردن آن امکان کاشت ایمپلنتی با قطر مناسب وجود نخواهد داشت.

4) کاشت ایمپلنت پس از ترمیم کامل ریج

در این روش که در سال های اولیه معرفی ایمپلنت شیوه ای مرسوم بود، درمانگر با یک ریج بی دندان کاملا ترمیم یافته روبرو است. معمولا 4 ماه و یا 12-6 ماه پس از کشیدن دندان، ترمیم کامل بافت نرم و استخوان انجام خواهد شد. اغلب، 4-3 ماه پس از کشیدن دندان روند تشکیل استخوان کند می شود و از آن پس، مرحله رمودلینگ بلوغ استخوان تکمیل می گردد. این شیوه از درمان برای اکثر بیماران و درمانگران مطلوب نمی باشد چرا که هم طول زمان بی دندانی بیمار را افزایش می دهد و هم کانتور و میزان استخوان در دسترس به شدت کاهش می یابد.

به نظر می رسد مشکل اصلی در کاشت تأخیری ایمپلنت پس از کشیدن دندان، از دست رفتن ارتفاع و عرض باکولینگوالی استخوان در دسترس باشد. از این رو، محققان به فکر روش هایی بوده اند که مودلینگ استخوان را به حداقل رسانده و با حفظ فضای خالی حاصل از کشیده شدن دندان، امکان رشد دوباره استخوان را فراهم آورد.

مطالب مرتبط:

پاکیزگی در دندانپزشکی و جراحی ایمپلنت