در مطالب قبل در مورد اختلال های سطح زبان و بیماری های زبان توضیحاتی داده شده است در این مطلب انواع دیگری از اختلالات زبان از جمله زبان مویی و لکوپلاکی مویی دهان را برای شما توضیح می دهیم:

زبان مویی

تجمع کراتین اضافی روی پاپی های نخی شکل سطح دورسال زبان باعث ایجاد رشته های طویلی می شود که ظاهر مو را تقلید می کنند. رنگ زبان می تواند از سفید یا قهوه ای روشن تا سیاه متغیر باشد. رنگ های تیره تر ناشی از گیر افتادن دبری ها و باکتری ها در رشته های طویل هستند. این پدیده بیشتر در سیگاری ها و افرادی که بهداشت دهانی پایینی دارند دیده می شود. زبان مویی همچنین با مصرف برخی آنتی بیوتیک های خاص همراهی دارد.

بیشتر بیماران بدون علامت هستند اما برخی از آن ها دچار بوی بد دهان یا اختلال در چشایی می شوند. این اختلال نیازی به درمان ندارد اما دبریدمان روزانه با یک پاک کننده زبان یا مسواک نرم می تواند بافت کراتینیزه را از بین ببرد.

لکوپلاکی مویی دهان

لکوپلاکی مویی دهان از لحاظ محل بروز  و نیز همراهی با نقص ایمنی با زبان مویی تفاوت دارد. مشخصه این اختلال، ضایعات سفید رنگ با ظاهر مویی هستند که در لبه های جانبی زبان در یک یا هر دو سمت واقع شده اند. این ضایعات ناشی از عفونت با ویروس اپشتاین – بار هستند. در صورتی که لکوپلاکی مویی دهان در غیاب یک اختلال شناخته شده ایجاد کننده نقص ایمنی ایجاد گردد، انجام آزمایش HIV باید مد نظر قرار گیرد. می توان داروهای ضد ویروس مانند آسیکلوویر (با دوز 800 میلی گرم پنج بار در روز) یا گان سیکلوویر (با دوز 100 میلی گرم سه بار در روز) را برای مدت 1-3 هفته تجویز کرد؛ هر چند عود بیماری شایع است.

لازم به ذکر است که رعایت بهداشت دهان و دندان بسیار مهم است. یکی از علل بیماری زبان مویی همان طور که در متن فوق توضیح داده شد رعایت نکردن بهداشت دهان می باشد، با رعایت نکردن بهداشت دهان و دندان، حتی سلامت دندان های فرد به خطر افتاده و مشکلات زیادی در بزرگسالی مثل: کشیدن و یا پر کردن و در میانسالی مثل ایمپلنت، یا کاشت دندان برای فرد ممکن است به وجود آید.

مطالب مرتبط:

زبان جغرافیایی