استئوپروز یا همان پوکی استخوان، یک ترم ژنریک برای کم بودن توده استخوانی است. مهمترین ریسک فاکتور برای بروز استئوپروز (پوکی استخوان) ، سن است. بعد از دهه سوم، استئوپنیا مستقیماً به طول عمر مرتبط است. سایر عوامل بالا بردن خطر عبارتند از: 1) سابقه درمان طولانی با گلوکو کورتیکوئید 2) اندام لاغر و نحیف 3) سیگار کشیدن 4) منوپوز یا دیسمنوره آ 5) فقدان یا کمبود فعالیت فیزیکی 6) رژیم غذایی با کلسیم پایین 7) مصرف زیاد الکل 8) کمبود ویتامین دی 9) نارسایی کلیوی 10) بیماری کبدی (سیروز) و 11) سابقه شکستگی. این ریسک فاکتورها در شناسایی 78درصد از کسانی که پتانسیل ابتلا به استئوپنیا را دارند مؤثر است. این یک روش غربالگری مفید برای بیماران دندانپزشکی است که فاقد علائم اسکلتی هستند. با این وجود مشخص شده که بیش از 20 درصد کسانی که در نهایت به استئوپروز (پوکی استخوان) مبتلا می شوند سابقه داشتن هر گونه ریسک فاکتور شناخته شده ای را نداشته اند.

هر گونه علامت و نشانه بالینی پایین بودن توده استخوانی ( مثل پایین بودن تراکم رادیو گرافیک فک ها، کورتکس های نازک، تحلیل استخوان شدید) باید به متخصص ارجاع داده شوند. یک بررسی پزشکی جامع از جمله اندازه گیری تراکم معدنی استخوان معمولاً برای تشخیص قطعی استئوپنیا ضروری است. ترم استئوپروز معمولاً برای بیمارانی به کار می رود که دارای شواهدی از شکستگی یا سایر علائم استئوپروتیک هستند. درمان بیماری های متابولیک استخوان مثل پوکی استخوان (استئوپروز) به عوامل ایجاد کننده بستگی دارد. مدیریت پزشکی این قبیل ناهنجاری ها بعضاً پیچیده، به بهترین روش به وسیله پزشکانی انجام می شود در زمینه متابولیسم استخوان آموزش دیده اند. 

مطالب مرتبط: 

عوارض اسکلتی در ارتباط با رژیم غذایی