بی دندانی شاخصی برای ارزیابی وضعیت بهداشت دهان و دندان است .

ارزیابی تغییرات حاصل در موقعیت بهداشتی با استفاده از شاخصها صورت می گیرد . شاخصها متغیرهایی هستند که با سنجش مستقیم یا  غیرمستقیم اینگونه تغییرات و اندازه گیری میزان دستیابی ، به هدف ها و مقاصد یک برنامه کمک می کنند .

سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) چهار دسته از شاخصها را پیشنهاد کرده است :

• شاخص های سیاست بهداشتی
• شاخص های اجتماعی و اقتصادی
• شاخص های عرضه خدمات بهداشتی
• شاخص های وضعیت بهداشتی که کیفیت زیست را در بر می گیرد . باید تاکید نمود اگر چه این شاخص ها برای رسیدن به مقاصد یاری دهنده اند ولی خود مقصد نیستند .

سازمان بهداشت جهانی ( WHO ) با همکاری ( international Dental federation ) در سال 1982 اهداف زیر را برای سال 2000 میلادی اعلام نموده بودند .

• 50 درصد از کودکان 6-5 ساله باید بدون پوسیدگی دندانی ( Caries free ) باشند 
• میزان ( ِDMF ) دندان ها در کودکان 12 ساله نباید از 3 بیشتر باشد .
• ( 85 درصد ) از افراد جمعیت 18 ساله باید همه دندان های خود را داشته باشند .
• ( 50 درصد ) بی دندانی در افراد 44 – 35 ساله باید کاهش یابد .
• ( 25 درصد ) بی دندانی در افراد 65 ساله و بالاتر باید کاهش یابد .
• استقرار سیستم اطلاعات پایه برای نمایش تغییرات بهداشت دهان و دندان

بهداشت برای همه یک هدف واحد و محدود نیست بلکه جریانی است که به بهبود مداوم سلامت مردم منجر می شود . بهداشت برای همه را در کشورهای مختلف به اعتبار شرایط اقتصادی و اجتماعی ، وضعیت بهداشتی و بیماریهای شایع جامعه و میزان نظام بهداشتی در کشور می توان تعبیر و تفسیر نمود .

بیشتر بدانید :

شیوع بی دندانی در افراد بالای 35 سال

بیومکانیک حالت بی دندانی

عوارض دست دادن دندان ها چیست ؟

عوارض از دست دادن دندانها چیست ؟(2)