دندانپزشکان اغلب تحلیل استخوان تدریجی پس از کشیده شدن دندان را نادیده گرفته اند. بیمار گاهی نسبت به تغییرات آناتومیک و پیامدهای بالقوه تحلیل استخوان ادامه دار بی اطلاع است. تحلیل وقتی تشدید می شود که بیمار از یک پروتز متکی بر بافت نرم با تطابق ضعیف استفاده کند.

بیماران برای ویزیت های عادی خود برای ارزیابی وضعیتشان مراجعه نمی کنند؛ در عوض آن ها چندین سال بعد باز می گردند وقتی که دندان های مصنوعی دنچر ساییده شده یا این که دیگر قابل استفاده و تحمل نیست به طوری که استخوان آن ها نیز برای کاشت ایمپلنت مناسب نیست. با وجودی که روش کلاسیک جایگزینی دندان گاهی روی تحلیل استخوان تأثیراتی اعمال می کند اما به شکل جدی مورد توجه بیمار و دندانپزشک قرار نمی گیرد. دندانپزشک بیمار را آگاه کند که یک دنچر در مقایسه با دندان ها بخش وسیعی از بافت نرم و استخوان را جایگزین می کنند و پیشنهاد می شود هر 5 سال یک بار دنچر ریلاین شده یا دنچر جدیدی ساخته شود تا تحلیل اضافی استخوان به واسطه آتروفی جبران شود.

دندانپزشکی پیشگیری به طور کلاسیک روی روش هایی برای کاهش از دست رفتن دندان ها تأکید دارد. هیچ گونه درمان قابل پیش بینی که مورد تأیید متخصصان باشد، برای جلوگیری از تغییرات استخوانی در نتیجه از دست رفتن دندان ها وجود ندارد. امروزه هر دو مورد از دست رفتن دندان ها و تحلیل استخوان مورد توجه متخصصان است. از دست رفتن دندان ها باعث ریمودلینگ و تحلیل استخوان آلوئولار اطراف شده و در نهایت به آتروفی ریج بی دندانی منتهی می شود. اگرچه بیمار آگاهی از پیامدهای بالقوه این مسأله آگاهی ندارد یا متوجه آن ها نمی شود اما به مرور زمان این پیامدها اتفاق می افتد. میزان و مقدار تحلیل استخوان ممکن است با مواردی نظیر جنس، هورمون ها، متابولیسم، عادات پارافانکشن و پروتزهایی با تطابق ضعیف تحت تأثیر قرار گیرد. هنوز هم تقریباً 40 درصد از دنچرهای مورد استفاده، پروتزهایی با تطابق ضعیف هستند و به مدت بیش از 10 سال مورد استفاده قرار می گیرند.

بیمارانی که روز و شب دنچر را در دهان دارند متحمل نیروهای بیشتری روی بافت نرم و سخت شده که باعث تسریع تحلیل استخوان می شود. با این وجود 80% دنچرها هم روز داخل دهان هستند هم شب.

مطالب مرتبط:

توضیحاتی در مورد تحلیل استخوان و بیماری آتروفی