تغییرات فیزیولوژیک مرتبط با افزایش سن و تغییرات فارماکولوژیک مربوط به آن ها زندگی فیزیکی، اجتماعی و اقتصادی بیمار را دستخوش تغییر می کنند. با وجود این که تفاوت های فردی بسیار با اهمیتی وجود دارند، سیستم های بیولوژیک بیماران مسن باید با کاهش عملکرد و ذخایر فزیولوژیک کنار بیایند. این تغییرات ممکن است استعداد ابتلا به بیماری ها را در افراد مسن افزایش دهند.

به طور کلی، یک فرد مسن سالم فقط نیمی از عملکرد یک جوان بالغ را نشان می دهدو این نشان دهنده تغییرات فیزیولوژیک می باشد. جریان خون یک بیمار مسن 80 درصد، خروجی قلب فقط 70 درصد، جریان پلاسمای کلیوی 50 درصد و میزان تصفیه ی گلومرولی فقط 60 درصد یک فرد سالم 30 ساله است. کاهش انعطاف پذیری سیستم عروقی، خود را با افزایش فشار خون سیستولیک نشان می دهد. ظرفیت حیاتی به میزان 70 درصد یک بیمار 17 ساله کاهش پیدا می کند که با کاهش در فشار جزئی اکسیژن در سرخرگ ها متناظر است. میزان تحرک معده و جذب روده ای نیز کاهش می یابد.

وزن کلی بدن بیمار معمولاً کاهش پیدا می کند، به خصوص اگر نقص در اعضای جونده در اثر از دست رفتن دندان ها و استخوان به وجود آید؛ هر چند که میزان چربی بدن افزایش می یابد. در نتیجه هر نوع دارویی که توسط این بیماران مصرف می شود فارماکوکینتیک و حرکت بهبود یافته ای خواهد داشت. میزان حرکت های دارویی – به ویژه در فاز توزیع – به دلیل بالا رفتن حجم آب، کاهش پلاسما و نیز کم شدن خروجی قلب، افزایش می یابد. کم شدن غلظت آلبومین پلاسما باعث می شود که درصد بالاتری از دارو آزاد باقی بماند.