17 درصد از جمعیت آمریکا (30 میلیون نفر بالغ) فاقد هر گونه دندان طبیعی ماگزیلاری هستند. بخش عظیمی از جمعیت چندین دندان قدامی ماگزیلاری خود را به دلایل مختلفی از جمله تروما یا شکست پروتز های پارسیل ثابت از دست داده اند. بنابراین پروما ماگزیلا ناحیه ای است که گاهی به ایمپلنت برای پروتز ثابت یا اوردنچر نیاز دارد. 

گودا کره و همکارانش در مروری 20 ساله بر مقالات گزارش کردند رستوریشن های مرتبط بافک بالای بدون دندان واجد بالاترین رقم شکست زود هنگام ایمپلنت بوده اند (19% برای اوردنچر و 10% برای پروتز ثابت). در مقایسه اوردنچر یا ریستوریشن های ثابت مندیبولار واجد برخی بالاترین ارقام موفقیت بوده اند (میزان شکست 3%).

عوامل متعددی روی شرایطفک بالا بدون دندان مؤثر هستند و می توانند کاهش موفقیت ایمپلنت یا افزایش مشکلات جراحی را موجب شوند. بعد از از دست رفتن دندان ها کورتیکال پلیت فاسیال به سرعت طی ریمودلینگ اولیه استخوان تحلیل رفته و ریج قدامی 25% از عرض خود را در خلال سال اول از دست می دهد. این میزان طی 3 تا 5 سال آینده به 40 یا 50% می رسد که اغلب در کانتور لبیال اتفاق می افتد. در نتیجه استخوان باقی مانده در دسترس بیشتر به سمت پالاتال مهاجرت می کند. هر چه دندان های قدامی ماگزیلا از موقعیت پالاتالی تر ایمپلنت ها در استخوان جلوتر قرار داده شوند اهرم نیروهای لحظه ای روی سطح تماس استخوان – ایمپلنت، پیچ های اباتمنت و خود ایمپلنت ها افزایش پیدا می کند.

در مقایسه با ایمپلنت های قدامی مندیبل نیروهای ذکر شده با نیروهای زاویه دار در هر دو وضعیت سنتریک و انحراف ترکیب شده و استرس مضاعفی را بر ایمپلنت های قدامی ماگزیلا وارد می کنند. به همین دلیل گاهی لازم است از ایمپلنت های بیشتر و باقطر بزرگ تر همراه با آگمنتیشن استخوانی به وسیله گسترش استخوان یا روش های پیوند استخوان قبل  یا همزمان با جایگذاری ایمپلنت استفاده کرد. در اغلب بیماران با استخوان در دسترس، استخوان در قدام ماگزیلا، در مقایسه با قدام مندیبل دانسیته کمتری دارد. در ماگزیلا استخوان نازک متخلخل روی سطح لبیال، استخوان کورتیکال متخلخل بسیار نازک روی کف بینی و ناحیه سینوس ها و یک استخوان کورتیکال متراکم تر روی سطح پالاتال دیده می شود.

مطالب مرتبط:

عفونت های ماگزیلاری