بعد از گذشت دوره التیام که سپری شدن آن برای رشد استخوان حمایت کننده در سطح تماس ضروری است، ممکن است مرحله دوم جراحی انجام شود تا ایمپلنت های دو مرحله ای اکسپوز شده یا یک بخش ترانس اپیتلیالی به ایمپلنت متصل شود. در مورد جراحی یک مرحله ای جراح می تواند permucosal extension را در زمان جایگذاری ایمپلنت نصب کند یا این که از ایمپلنتی استفاده کند که کلار سرویکالی آن، آنقدر ارتفاع داشته باشد تا بالاتر از لثه قرار بگیرد.

در مرحله جراحی درمان اغلب از بدنه ایمپلنت به همراه یک cover screw مرحله اول استفاده می شود.در مرحله دوم جراحی cover screw مرحله اول برداشته شده و یک permucosal extension به جای آن قرار داده می شود. متخصص پروتز permucosal extension را برداشته و اباتمنت را به جای آن قرار می دهد و از بدنه ایمپلنت قالب می گیرد.

اتصالات پروتزی

اباتمنت بخشی از ایمپلنت است که پروتز یا بخش فوقانی ایمپلنت (سوپرا استراکچر) را نگه داشته یا ساپورت می کند. سوپرااستراکچر یک فریم ورک فلزی است که به اباتمنت (های) ایمپلنت متصل شده و ریتنشن را برای یک پروتز ثابت یا پروتز متحرک تأمین می کند. سه دسته بندی اصلی برای اباتمنت های ایمپلنت تعریف شده است:

1) اباتمنت برای ریتنشن به واسطه پیچ که در آن از یک پیچ برای نگه داشتن پروتز یا سوپرااستراکچر استفاده می شود.

2) اباتمنت برای ریتنشن به واسطه سمان که در آن از یک سمان دندانی برای نگه داشتن پروتز یا سوپرااستراکچر استفاده می شود.

3) اباتمنت برای اتچمنت که در آن از یک عامل متصل شونده برای نگه داشتن یک پروتز متحرک استفاده می شود (مثل اتصال اتچمنت اورینگ). 

هر کدام از این سه نوع اباتمنت را می توان به عنوان اباتمنت مستقیم یا زاویه دار دسته بندی کرد. این دسته بندی رابطه اگزیالی بین بدنه ایمپلنت و اباتمنت را توضیح می دهد. در اباتمنت پیچ شونده از یک cover screw بهداشتی استفاده می شود که روی اباتمنت نصب می شود تا از نفوذ دبری و جرم به بخش داخلی اباتمنت (که شیار دار است) جلوگیری کند. این کار در فواصل جلسات ساخت و نصب پروتز انجام می شود.

مطالب مرتبط:

تاریخچه دندانپزشکی ایمپلنت و قرارگیری آن در استخوان