هدف اولیه از جراحی برای ایمپلنت های شبیه به ریشه قرار دادن یک ایمپلنت اندوستال در استخوان در دسترس در یک ناحیه بی دندانی است به نحوی که ایمپلنت در بهترین موقعیت و زاویه قرار گیرد تا به عنوان پایه یک پروتز مورد استفاده قرار گیرد. یک ایمپلنت اندوستال که از مواد سازگار زیستی ساخته شده در صورت رعایت اصول دقیق جراحی به شکلی قابل پیش بینی باید فیکساسیون محکمی داشته باشد. بافت نرم یا باید پوشانده شود یا این که برای التیام اولیه ایمپلنت به طور تخمینی کافی باشد و استخوان باید تا حد امکان متحمل کمترین میزان تروما شود. ترومای جراحی باعث تشکیل یک ناحیه غیر زنده در اطراف ایمپلنت می شود. هر چه این ناحیه کوچکتر باشد فیکساسیون محکم تری به دست می آید.

استخوان به طور اولیه باید 30 تا 40 میکرومتر از بدنه ایمپلنت فاصله داشته باشد که باید کاملاً محکم و بدون حرکت بوده و در طی فرآیند التیام بی حرکت باشد. حرکت 100 میکرو متری یا بیشتر سطح اتصال استخوان و ایمپلنت نشان دهنده وجود بافت فیبروز در ناحیه است. ناحیه جراحی باید عاری از عفونت بوده که در غیر این صورت می تواند منجر به حضور یک لایه اسمیر روی بدن ایمپلنت شده و مانع پیشرفت تماس نزدیک استخوان با ایمپلنت در طی فرآیند ترمیم شود.

سلامت، حجم و تراکم استخوان پذیرنده ایمپلنت برای آماده سازی، فیکساسیون و التیام یک ایمپلنت اندوستال حیاتی است. در حال حاضر بیش از 100 نوع طراحی برای ایمپلنت های شبیه به ریشه در بازار قابل دسترسی است. یک فلسفه قطعی دست یابی به فیکسایسون  همراه با همین شرایط در بعد میکروسکوپی است یعنی تماس مستقیم استخوان و ایمپلنت بدون دخالت بافت همبند در بخش عمده ای از بدنه ایمپلنت برقرار باشد.