غلظت آنتی بیوتیک درون یک لخته خونی پیوند سینوس بستگی به تیتر خون سیستمیک دارد. پس از این که لخته تثبیت پیدا کند، داروهای آنتی بیوتیکی دیگر تا زمان گزایی مجدد به این منطقه وارد نمی شدند. پیوند استخوان یک فضای مرده با حداقل تأمین خونی و عدم وجود محافظت توسط مکانیسم های سلولی میزبان است. این امر پیوند را مستعد عفونت هایی باقی می گذارد که به طور نرمال توسط دفاع های میزبان یا آنتی بیوتیک حذف خواهند شد. القای استئوژنیک اوتوگرافت ها وقتی همراه با آلودگی توسط میکروب های عفونی باشد به میزان زیادی به تأخیر می افتد. برای تضمین سطوح کافی آنتی بیوتیک در یک پیوند SA، توصیه می شود آنتی بیوتیک به مخلوط پیوند اضافه شود. این آنتی بیوتیک موضعی می تواند پیوند را از آلودگی زودهنگام و عفونت محافظت کند.

مطالعات متعدد نشان داده اند که داروهای آنتی بیوتیک اضافه شده به ماده پیوند هیچ تأثیر زیان باری بر رشد استخوان ندارد. داروهای آنتی بیوتیکی مثل: پنی سیلین، سفالوسپورین و کلیندا مایسین حتی در غلظت های بالا برای پروتئین القا کننده استخوان مضر تشخیص داده شده اند. آنتی بیوتیک ارائه شده به صورت موضعی باید علیه ارگانیسم هایی که به احتمال از همه زیادتر با آن ها مواجه می شوند مؤثر باشند. به دلیل این که میزان بروز آلرژی در داروهای آنتی بیوتیک B- لاکتام بسیار بالاست، فرم غیرخوراکی سوفازولین (Ancef) یا کلیندامایسین انتخاب می شود. کپسول ها و قرص های خوراکی نباید در پیوند استفاده شوند چون حاوی فیلتر هایی هستند که القا کننده استئوژنز نیستند. هنگامی که فرم غیرخوراکی آنتی بیوتیک یک مایع است، حجم مایع اضافه شده به پیوند باید به حداقل رسانده شود تا امکان جا به جایی کافی مخلوط پیوند را فراهم سازد.

مطلب مرتبط:

داروهای آرام بخش

داروهای ضد انعقاد

داروهای دارای اهمیت در دندانپزشکی