ریسک آلودگی باکتریایی طی و پس از روندهای پیوند سینوس بسیار متفاوت با روندهای جراحی ایمپلنت معمولی هستند. بنابراین پروتکل فارماکولوژیک بر علیه ارگانیسم ها در این محل جراحی باید کارآمد باشد. رژیم فارماکولوژیک شامل یک داروی آنتی بیوتیک، داروهای ضد التهابی، شست و شوی ضد میکروبی و داروهای ضد درد می باشد.
در مقایسه با جراحی روتین ایمپلنت دندانی، تقویت سینوس یک شانس بیشتر ایجاد امراض را به دلیل مسیرهای دیگر احتمالی عفونت دارد. تهاجم باکتریایی می تواند از منشأهای متفاوتی سرچشمه بگیرد:
1)جراحی ترانس اورال
2)ماده پیوند استخوان
3)باکتری های حفره سینوسی
به علاوه گزارش شده که وجود اجسام خارجی (مثل ایمپلنت ها، آلوپلاست ها، آلوگرافت ها) نرخ های عفونت را افزایش می دهد. به دلیل شانس بیشتر عفونت و ایجاد امراض که در ارتباط با این نوع روند جراحی وجود دارد، یک پروتکل آنتی بیوتیک دقیق مفید است. داروهای آنتی بیوتیکی نشان داده شده که تعداد شکست های پیوند سینوس یا ایمپلنت را که توسط عفونت ایجاد می شود کاهش می دهند.
طبق اصول استعمال آنتی بیوتیک پروفیلاکتیک، آنتی بیوتیک باید بر علیه میکروب هایی که به احتمال از همه بیشتر ایجاد عفونت می کنند مؤثر باشد. محتمل ترین ارگانیسم های آلوده کننده پس از عمل میان دهانی عمدتاً استرپتوکوکسی، کوکسی گرم مثبت هوازی و میله ای های گرم منفی بی هوازی هستند. ماکزیمم اثر بخشی داروهای آنتی بیوتیکی پروفیلاکتیک زمانی رخ می دهد که آنتی بیوتیک قبل از تهاجم باکتریایی در غلظت های کافی داخل بافت موجود باشد. از آنجا که موکوس سینوس تأمین کننده خون برای مبارزه با تهاجم باکتری های احتمالی ناشی از جراحی سینوس را محدود کرده است داروهای آنتی بیوتیکی می توانند حداقل یک روز کامل قبل جراحی داده شده و برای 5 روز پس از جراحی ادامه یابند.
مطالب مرتبط:
