دینامیک عضله جونده، یکی از عوامل مؤثر در میزان نیروهای اعمال شده بر سیستم ایمپلنت است. نکات متعددی در زیر مجموعه این عنوان قرار می گیرند. سایز بیمار، جنسیت، سن و وضعیت اسکلتال وی. سایز بیمار می تواند بر میزان نیروی جونده تأثیر بگذارد.

یک مرد با جثه بزرگ که ورزشکار است نیروهای بزرگتری تولید می کند. بیماران با شرایط فیزیکی ضعیف معمولاً نیروی کمتری نسبت به ورزشکاران تولید می کنند. به طور کلی، نیروهای گزارش شده در زنان 20Ib کمتر از نیروهای مردان است. در یک گزارش کلینیکی توسط van steenberhe و همکارانش در مردان با بی دندانی پارسیل، شکست13% در مقایسه با زنان با میزان شکست 77% گزارش شده است. 

بیماران مسن تر نیروهای جویدن پایین تری را نسبت به بزرگسالان جوان تر گزارش کردند. به علاوه، بیماران جوان تر مدت طولانی تری زندگی می کنند و به ساپورت اضافه تری برای پروتز به زمان بیشتری نیاز دارند (در شرایط یکسان یک بیمار 20 ساله به ساپورت ایمپلنت بیشتری برای پروتز؛ برای سال های طولانی تری نسبت به یک فرد 80 ساله نیاز دارد، کلیه شرایط یکسان است).

موقعیت اسکلتی قوس فکی ممکن است بر حداکثر نیروی حاصل از جویدن تأثیر بگذارد. یک فرد براکیوسفالیک، یک فرم سر و صورت چاق، 3 برابر نیروی حاصل از جویدن بیشتری در مقایسه با شکل عادی سر و صورت، تولید می کند. این مسئله قابل توجه است، خصوصاً زمانی که براکسیزم یا clenching متوسط  تا شدید همراه شود. حداکثر نیروی حاصل از جویدن به مجرد پیشرفت آتروفی عضلانی، در طی سال های بی دندانی، کاهش می یابد. حداکثر نیروی اکلوزالی 5psi ممکن است نتیجه 15 سال بی دندانی باشد. این نیرو ممکن است تا 300% در 3 سال پس از قرار دادن ایمپلنت افزایش یابد.