برای تأمین یک پیوستگی منطقی بین تشخیص، طراحی پروتز و فاز جراحی استفاده از یک وسیله انتقال دهنده ضروریست. پس از اتمام فاز ترمیمی قبل از جراحی و هنگامی که طرح نهایی پروتز، طرح اکلوزال و محل، سایز و زاویه ی قرار گیری ایمپلنت مشخص شد، دندانپزشک ترمیمی تمپلیت راهنمای جراحی را می سازد.

تمپلیت جراحی مسیر قرار گیری بدنه ایمپلنت را دیکته می کند که بهترین ترکیب را از نظر موارد زیر نتیجه می دهد :

1) ساپورت در مقابل نیروهای متداوم اکلوژن

2) زیبایی

3) نیاز های بهداشتی

یک طرح کاملاً برنامه ریزی شده بایدبه دقت انتقال پیدا کند تا نیاز به تصمیم گیری در مرحله جراحی را به حداقل برساند.

روش های مختلف برای ساخت تمپلیت وجود دارد. وقتی که تمپلیت در موقعیت درست قرار گرفته؛ باید با ثبات و محکم باشد. اگر در فک مورد درمان تعدادی از دندان های طبیعی باقی مانده باشد، تمپلیت باید تعداد مناسبی از دندان ها را برای دستیابی به ثبات مناسب در بر گیرد. وقتی که هیچ دندانی باقی نمانده باشد، تمپلیت باید به بافت نرم اطراف که در حالت عادی مورد توجه نبوده ( مثل کام و توبروزیته در فک بالا یا رترومولارپد در فک پایین) گسترش پیدا کند. به این ترتیب، بعد از برداشتن بافت نرم محل قرار دادن ایمپلنت، می توان از تمپلیت در این ناحیه استفاده کرد. دندانپزشک بایدحین موم گذاری تشخیصی زاویه مناسب برای ورود ایمپلنت به نسج را مشخص کند و تمپلیت باید در طول جراحی این موقعیت را نشان دهد، لازمه رسیدن به این هدف داشتن حداقل دو نقطه مرجع برای هر ایمپلنت است. به همین دلیل، راهنمای جراحی باید بر روی استخوان ناحیه ی بی دندانی قرار گیرد.

فاصله بین دو نقطه قرار گرفته بر روی سطح اکلوزال (فوسای مرکزی یا لبه انسیزال) تاج اباتمنت مورد نظر و کرست ریج حدود 8 میلیمتر است. درنتیجه، این دو نقطه مرجع می توانند توسط خطی که نشان دهنده مسیر ورود ایمپلنت است به هم وصل شوند. یک مسیر ایده آل مسیری عمودی بر پلن اکلوزال و موازی قدامی ترین اباتمنت (دندان طبیعی یا ایمپلنت) قرار گرفته در طرح درمان ایمپلنت است.