امروزه تشخیص و طراحی ایمپلنت در موارد پیچیده ای که دارای محدودیت های آناتومیک و کیفیت نامناسب استخوان هستند را می توان با استفاده از تکنیک های پیشرفته رادیوگرافی، ارزیابی کرد. با این که مدت هاست تعیین دقیق محل ایمپلنت و همچنین طراحی ایمپلنت به عنوان یک هدف مهم مشخص شده است. انتقال جزئیات اطلاعات به مرحله جراحی، در بهترین حالت هم کار سختی است. در واقع جایگذاری یک ایمپلنت تک دندان نیز، حتی اگر در مرحله تشخیص راحت به نظر برسد، به دقت نیاز دارد. 

برای تضمین یک جایگذاری دقیق، باید از راهنمای جراحی استفاده کرد. تا بتوان در طراحی ایمپلنت موفق بود، مطالعات نشان می دهند که تبدیل راهنمای رادیوگرافیک به راهنمای جراحی اجازه دستیابی به دقتی با درصد خطای کمتر از 1 میلیمتر در ناحیه اپکس ایمپلنت و کنترل مناسب جهت گیری ایمپلنت را می دهد. با این حال، این مطالعات آزمایشگاهی و کلینیکی هیچ تغییری در زاویه جهت گیری مناسب پروتز را پیشنهاد نکرده اند. در اغلب موارد زاویه ی قرار گیری به علت محدودیت های آناتومیک باید تغییر کند.

تا امروز، هیچ روشی برای انتقال دقیق موقعیت ایده آل ایمپلنت به راهنمای جراحی، به خصوص اگر نتوان از محور طولی دندان های تشخیصی استفاده کرد، پیدا نشده است. برای تصحیح راهنمای جراحی، اصلاحات پیشرفته ای در تکنولوژی نرم افزار و تکنیک های ساخت برای دست یابی به تمپلیت های بسیار دقیق انجام شده است. اخیراً، یک سیستم هدایت جراحی قبل از کار (preoperative surgical navigation assistance) با قابلیت کاربرد وسیع تر در آینده نزدیک، معرفی شده است. این تکنولوژی ها با تضمین انتقال طراحی ایمپلنت به محل جراحی و با اعمال نیرو به دریل ها در یک موقعیت با ثبات اجازه قرار گیری دقیق ایمپلنت در محل مورد نظر را می دهند.