برای انتقال موقعیت و طرح ایمپلنت یا اباتمنت به کست اصلی (مستر کست) باید قالب گیری انجام شود تا بر اساس آن پروتز ساخته شود. در زمان رایج پروتز از یک ترانسفر کوپینگ برای قرار دادن دای داخل قالب استفاده می شود.

اغلب کارخانجات سازنده ایمپلنت از واژه ترانسفر و کوپینگ برای توصیف قطعه ای استفاده می کنند که در قالب نهایی مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین یک ترانسفر کوپینگ برای مشخص کردن موقعیت یک آنالوگ در قالب به کار می رود و بر مبنای بخشی از ایمپلنت که توسط این قطعه به کست اصلی منتقل می شود تعریف می شود. یعنی می تواند ترانسفر کوپینگ بدنه ایمپلنت باشد یا  اباتمنت.

دو روش اصلی برای قالب گیری نهایی ایمپلنت وجود دارد و در هر کدام از آن ها از یک طرح خاص آن استفاده می شود که به تکنیک انتقال (ترانسفر) بستگی دارد. در قالب گیری با مواد الاستیک از ترانسفر کوپینگ غیر مستقیم استفاده می شود. یک ترانسفر کوپینگ غیر مستقیم به داخل اباتمنت یا بدنه ایمپلنت پیچ شده و در همان جا باقی می ماند تا قالب گیری به روش “دهان بسته (close tray)” انجام شده و بعد از ست شدن ماده قالب گیری از دهان خارج شود. غیر مستقیم آن معمولا کمی متقارب است تا خارج کردن قالب از دهان راحت تر انجام شود. گاهی هم دیواره های طرفی تخت یا آندرکات های صافی روی آن تعبیه شده تا جهت یابی مجدد در قالب پس از خارج کردن آن با سهولت انجام شود.

ترانسفر کوپینگ مستقیم معمولا شامل یک قطعه انتقال دهنده تو خالی (گاهی مربع شکل) و یک پیچ بلند مرکزی است تا آن را به اباتمنت یا بدنه ایمپلنت مرتبط کند. آن را می توان به عنوان یک کوپینگ قالب گیری پیک-آپ (peak-up impression coping) مورد استفاده قرار داد. در روش “دهان باز (open tray)” مورد استفاده قرار می گیرد. با این روش تری قالب گیری دسترسی مستقیمی به پیچ مرکزی بلند ترانسفر کوپینگ مستقیم پیدا می کند. وقتی ماده قالب گیری ست شد پیچ آن را باز شده تا قالب از دهان خارج شود. ترانسفر کوپینگ های مستقیم از مزیت مواد قالب گیری استفاده می کنند و در جای خود محکم باقی می مانند و خطای تغییر شکل دایمی از بین می رود چرا که این کوپینگ ها تا زمانی که کست اصلی ریخته و جدا شود در قالب باقی می ماند.