ویژگی سازگاری زیستی مواد ترکیبی که به طور مصنوعی ساخته می شوند و برای تقویت یا جایگزینی بافت های بیولوژیک به کار می روند، همواره به عنوان بحثی مهم در حفظ سلامت بافتی مطرح بوده است. به علت ورود ایمپلنت از محیط دهان به درون استخوان، یا قرارگیری بر روی آن و عبور از لایه حفاظت کننده اپی تلیالی، شرایط خاصی در ارتباط با بازسازی نواحی دهان و سر و صورت توسط پروتز های متکی بر ایمپلنت های دندانی، وجود دارد. از طرف دیگر هنگام عملکرد در دهان، نیرو از سطح اکلوزالی دندان ها به درون روکش یا بریج و ناحیه گردن اتصال دهنده انتقال یافته و سبب انتقال این نیروها به ناحیه بین سطحی ایمپلنت و بافت های نرم و سخت حمایت کننده آن می شود. چنین عملکردی، شرایط محیطی شیمیایی و مکانیکی بسیار پیچیده ای را موجب می شود.

مهم ترین مسأله در تعیین سازگاری زیستی، حجم اولیه ماده و خصوصیات سطحی ماده زیستی است. تمامی مراحل ساخته شدن اولیه، پرداخت، بسته بندی، حمل، ضد عفونی کردن و قراردهی (شامل مرحله قراردهی به وسیله جراحی) باید به خوبی کنترل شده تا از حصول شرایطی عاری از میکروب و غیر تروماتیک (غیر ضربه زننده) اطمینان حاصل شود.

در عملکرد سیستم های مبتنی بر ایمپلنت باید  آگاهی کاملی از حصول بیومکانیک و مواد زیستی به عنوان مکمل یکدیگر وجود داشته باشد. خصوصیات مکانیکی، فیزیکی، شیمیایی و الکتریکی اجزای سازنده مواد زیستی باید قبل از هرگونه قراردهی این مواد به خوبی ارزیابی شود. چرا که این خواص ارتباط بیولوژیکی و بیومکانیکی لازم برای عملکرد مناسب را فراهم می نمایند.