معمولاً طرح درمان در بیماران با بی دندانی کامل، شامل دنچر ماگزیلا و اوردنچر مندیبل با 12 ایمپلنت است. اگرچه، در دراز مدت، این راه حل درمانی ممکن استقامتی برای بیمار محسوب نشود (و برای درمان وی مؤثر واقع نشود). قوس ماگزیلا به از دست دادن استخوان ادامه می دهد و تحلیل استخوان ممکن است حتی در پره ماگزیلا تشدید گردد. همین که این ابعاد از دست روند، بیمار سختی و مشکلات بیشتری در گیر و ثبات ترمیم خواهد داشت. به علاوه فقدان ساپورت ایمپلنت های خلفی در مندیبل باعث می گردد که تحلیل استخوان خلفی ادامه پیدا کند.

پاراستزی، تغییرات چهره، کاهش اکلوژن خلفی در پروتزهای ماگزیلا پیش بینی می شود. پزشک باید مقدار تحلیل استخوان را تشخیص دهد و تأثیرات آن را روی زیبایی صورت، فانکشن و جنبه های روانی و سلامت کلی بررسی کند. بیماران را باید از تأثیر شرایط ایجاد کننده فشار در تحلیل استخوان و مشکلات مرتبط با آن که باعث تحلیل پیشرونده استخوان در ریج های فاقد دندان می شوند، آگاه کرد. این مهم تر از این است که ترمیم نهایی را در ابتدا از طریق ترمیم ثابت ایمپلنت مشاهده کرد. بعد از این مرحله مهم اولیه، موقعیت اباتمنت های کلیدی و ایده آل ساپورت کننده، از نظر تأمین ساپورت پروتز مورد نظر، انتخاب و سنجیده می شوند. بیش از  هر مورد، فاکتورهای نیروی مربوط به بیمار دانسیته استخوان در ناحیه تحت ساپورت ایمپلنت ارزیابی می گردد.

تعداد بیشتر ایمپلنت ها در طراحی درمان برای حمایت در مقابل نیروهای قابل پیش بینی ممکن است در نظر گرفته شوند. سپس انتخاب ابعاد و طراحی ایمپلنت برای هماهنگی میان نیرو و شرایط ناحیه صورت می گیرد. تنها، بعد از این است که استخوان در دسترس، از نظر امکان قرار دادن ایمپلنت ارزیابی می گردد.

مطالب مرتبط:

تحلیل استخوان تدریجی پس از کشیده شدن دندان