در عفونت های دندانی مربوط به ایمپلنت فک پایین، محل اتصال عضله ی مایلوهیوئید بر روی سطح مدیال فک پایین و محل اتصال عضله ی بوکسیناتور بر روی سطح خارجی مندیبل نقش مهمی را در محدود کردن یا هدایت انتشار عفونت بازی می کنند. خط محل نشأت گرفتن عضله ی مایلو هیوئید از نزدیک به بوردر تحتانی مندیبل آغاز می شود و به شکل مورب به سمت خلف بر روی سطح داخلی مندیبل تا محل حفره ی آخرین مولر بالا می رود.

اپیکال ریشه های اینسایزورها، کانین ها، پره مولرها و اولین مولر معمولاً در بالای خط مایلوهیوئید است در حالی که سطح نوک ریشه ی سومین مولر همیشه به زیر خط می رسد و مولر دوم نیز گاهی به همین شکل است. اگر آبسه ی پری اپیکال اینسایزورها، کانین ها و یا پره مولرها صفحه ی لینگوال مندیبل را پرفوره کند، کف دهان را در بالای عضله ی مایلوهیوئید درگیر خواهد کرد و باعث ایجاد آبسه ی زیر زبانی و یا سلولیت می شود. اگر عفونت از مولر سوم منشأ بگیرد(و گاه از مولر اول و دوم)، بافت همبند زیر پوستی فضای زیر فکی پایین تر از خواستگاه عضله ی مایلوهیوئید توسط عفونتی مورد تهاجم قرار می گیرد که پتانسیل انتشار به سمت خلف و مدیال فضای پارافارنژیال را دارد و باعث ایجاد سلولیت پایین رونده سرویکال می شود. سوراخ شدن در جهت لینگوال توسط آبسه ی پری اپیکال مولرهای مندیبل نادر است زیرا این دندان ها به سمت لینگوال تمایل دارند و نوک ریشه ی آن ها به صفحه ی باکال نزدیک تر است.