عمق پروبینگ در اطراف دندان بهترین راه برای ارزیابی سلامت قبل و بعد دندان های طبیعی است. افزایش عمق سالکوس اطراف دندان های طبیعی مربوط به بیماری و تحلیل استخوان است. به همین ترتیب گاهی از ایندکس های عمق پروبینگ برای سنجش سلامت ایمپلنت هم استفاده می شود. گرچه در مورد ارتباط عمق سالکوس ایمپلنت با سلامت ایمپلنت اختلاف نظر وجود دارد.

وقتی پروبینگ در مجاورت یک دندان یا ایمپلنت انجام می شود، پروب فقط عمق سالکوس را اندازه نمی گیرد بلکه به اپی تلیوم جانکشنال نیز نفوذ می کند. یک دلیل اولیه برای تفاوت در اندازه گیری عرض بیولوژیک مشخص شده است. بنابراین پروب در مجاورت یک دندان طبیعی عمق سالکوس و عمق اتصال اپی تلیوم جانکشنال را اندازه گیری می کند. ناحیه چسبنده بافت همبندی در دندان طبیعی دارای 13 نوع الیاف متفاوت است که 6 تای آن ها به داخل سمنتوم دندان وارد می شوند. این ناحیه جلوی ادامه نفوذ پروب را گرفته و مثل سدی در برابر بروز باکتری ها عمل می کند.

ناحیه اتصال بافت همبند در شرایط سلامت ایده آل تقریباً 1 میلیمتر بلندتر از کرست استخوان آلوئول است. یک ایمپلنت دارای سالکوس، اتصال اپیتلیوم جانکشنال و ناحیه ای از بافت همبندی است. گرچه ساختارها شبیه دندان طبیعی نیست. ناحیه اتصال اپی تلیوم جانکشنال اتصال همی دسموزوم ها همراه با لایه لامینا لوسیدا و لامینا دنسا است. بنابراین در ایمپلنت و در مقابل پروب، ناحیه اتصال استحکام کمتری داشته و باکتری ها راحت تر از یک دندان طبیعی می توانند به این ناحیه نفوذ کنند. به علاوه ناحیه بافت همبندی فقط دارای دو نوع الیاف است و این الیاف وارد ایمپلنت هم نمی شوند. در نتیجه در یک ایمپلنت، پروب فراتر از سالکوس نفوذ کرده، وارد اتصال اپی تلیوم جانکشنال شده، از بین بافت همبندی شامل کلاژن نوع 3 رد شده و به نزدیکی استخوان می رسد. بافت روی استخوان قبل از جایگذاری ایمپلنت ممکن است 4 میلیمتر یا بیشتر ضخامت داشته باشد. در نتیجه هرچه ضخامت بافت قبل از جراحی بیشتر بوده و عمق پروبینگ از 1 میلیمتر بیشتر باشد عمق پروبینگ در مجاورت یک ایمپلنت سالم به طور طبیعی بیشتر از یک دندان طبیعی سالم خواهد بود.

مطالب مرتبط:

نگهداری ایمپلنت