به دلیل افزایش تقاضا و استفاده از ایمپلنت ها در دندانپزشکی امروز، شناخت کامل موارد مصرف و پروتکل استفاده از عوامل فارماکولوژیک در دندانپزشکی ایمپلنت مسأله ای ضروری است. مشکلات ناشی از عوامل مربوط ایمپلنت ممکن است گاهاً حائز اهمیت باشند؛ از این رو انتخاب صحیح دارو یا مقدار دوز کافی قبل و بعد از انجام جراحی ضروری است درمان ایمپلنت اغلب افراد مسن را هدف می گیرد که مشکلات پیچیده تری دارند. در نتیجه، درک بیشتری از نقص در پروسه ی ترمیم زخم و نارسایی سیستم ایمنی از دیدگاه فارماکولوژی لازم است.

در دندانپزشکی ایمپلنت، هیچ گونه توافقی در زمینه ی پروتکل فارماکولوژیک بر اساس وضعیت سلامت بیمار و نوع درمان وجود ندارد. بسیاری از دندانپزشکان از داروها به طور تجربی استفاده می کنند و یا آن ها را به طور کلی برای تمامی درمان ها بدون توجه به حقایق و مطالعات علمی یکسان به کار می برند. 

عارضه ی با اهمیتی که پس از جراحی ایمپلنت باید از وقوع آن جلوگیری شود عفونت است. عفونت می تواند مشکلات بسیار زیادی از جمله درد، ورم، تحلیل استخوان و شکست احتمالی ایمپلنت را به وجود آورد. به دلیل وجود خطر عوارض ناشی از عفونت، درمان ضد میکروب جز اساسی پروتکل جراحی است. با وجود این که آنتی بیوتیک ها اثرات جانی ناخواسته نیز دارند اما این اثرات اغلب خفیف و نادرند. رایج ترین داروهای ضد میکروبی که در دندانپزشکی ایمپلنت مورد استفاده قرار می گیرند شامل آنتی بیوتیک ها (موضعی و سیستمیک) و شوینده های ضد میکروبی هستند. 

آنتی بیوتیک ها

استفاده و شناخت رژیم های مختلف آنتی بیوتیکی موجود در دندانپزشکی ایمپلنت برای به دست آمدن موفقیت اولیه و حفظ آن در طولانی مدت در درمان ایمپلنت سودمند است. آنتی بیوتیک درمانی در دندانپزشکی ایمپلنت به دو گروه پروفیلاکتیک(جلوگیری از عفونت) یا درمانی (درمان عفونت) تقسیم بندی می شود.