بیماران سالخورده اغلب همکاری کمتری از خود نشان می دهند. این بیماران معمولاً فراموش می کنند که داروهایشان را مصرف کنند و یا در دوز و تعداد دفعات مصرف این داروها مرتکب اشتباه می شوند. به دلیل شنوایی و بینایی کاهش یافته این مسائل ممکن است به سادگی آن ها را گیج کند. بسیاری از آن ها از رژیم غذایی درستی پیروی نمی کنند و این مسأله می تواند وضعیت آن ها را بدتر کند و سرعت ترمیم بعد از جراحی ایمپلنت را کاهش دهد.

حتی داوطلبان مسن ایمپلنت (مسن تر از 60 سال) که کاملاً سالم هستند، فقط به علت سنشان باید یک بیمار با بیماری سیستمیک خفیف در نظر گرفته شوند. بیماران مسن به دلیل کاهش سازگاری فیزیولوژیک در یک واکنش به استرس توانایی کمتری از خود نشان می دهند و اگر به حد و حدود تعادل حیاتی بدن آن ها تعدی شود، این بیماران ممکن است در وضعیتی بحرانی قرار گیرند. بیمار سالخورده می تواند از یک درمان عادی ایمپلنت همراه با یک پروتکل معمول کاهش استرس برخوردار شود. کنترل علائم حیاتی، اصلاح دوز داروها و توجه خاص به هنگام استفاده از آرام بخش ها به دلیل افزایش حساسیت به داروهای کاهش دهنده ی فعالیت دستگاه عصبی مرکزی توصیه می شود. افزایش دوز آنتی بیوتیک ها، کاهش عملکرد سیستم ایمنی بدن و افزایش حساسیت به بیماری های ویروسی و میکروبی را جبران می کند. پیشنهاد می شود که دوز داروهای محلول در چربی نیز افزوده شود. بیماران سالخورده معمولاً حساسیت کمتری به درد نشان می دهند؛ بنابراین، دوز داروهای خواب آور – آرام بخش برای آن ها باید کمتر شود به ویژه به این دلیل که حرکات معده در این بیماران کمتر است. پزشک باید به تداخلات دارویی احتمالی بین داروهایی که بیمار قبلاً استفاده می کرده است و داروهایی که برای مراحل مختلف جراحی ایمپلنت تجویز می شود، آگاهی کامل داشته باشد.