یک پروتز ثابت دارای این مزیت فیزیولوژیک است که احساس و شکل های مشابه با دندان طبیعی ایجاد می کند، در حالی که یک اوردنچر، حتی اگر کاملاً توسط ایمپلنت ساپورت شده باشد، همچنان یک پروتز متحرک به شمار می آید. در حقیقت یکی از نکات معمول که بیماران با پروتز ثابت شنیده می شود این است که ” این ایمپلنت های دندانی از دندان های خودم بهتر هستند” در حالی که نظر بیماران درباره‌ی اوردنچر ایمپلنت این است که ” این ها نسبت به دنچر قبلی بهتر هستند”.

اوردنچرهای ایمپلنت متحرک نگه داری بیشتری نیاز دارند و پیچیدگی های مربوط به پروتز را نسبت به پروتز ثابت با شدت بیشتری نشان می دهند.  Walton و McEntee ذکر کردند که برای نگه داری و تنظیم پروتزهای متحرک نسبت به پروتزهای ثابت سه برابر زمان بیشتری مورد نیاز است. در اوردنچرهای ایمپلنت (IODs) معمولاً اتچمنت ها هر 6 ماه تا 2 سال یکبار نیاز به تعویض دارند و دندان های دنچر معمولاً ساییده می شوند و یک پروتز جدید هر 5 تا 7 سال یک بار باید ساخته شود. پروتز ثابت نیازمند تعمیر و نگه داری کمتری است و معمولاً به اندازه‌ی ساپورت ایمپلنت عمر می کند. گرچه شکستگی پرسلن در یک پروتز ثابت ممکن است هزیزنه ی زیادی جهت تعمیر نیاز داشته باشند، اما در یک طول عمر، پروتز حمایت شونده با ایمپلنت می تواند بیشتر هزینه بر باشد، یک اوردنچر فک پایین مثل دنچر، غذا را در زیر فلنج های خود به دام می اندازد. یک اوردنچر ایمپلنت ممکن است ساپورت کامل توسط ایمپلنت، رتینشن (گیر) و ثبات حاصل از سیستم حمایتی ایمپلنت داشته باشد.