مروری بر مقالات و بررسی بیماران با بی دندانی کامل و پارسیل پس از جراحی نشان می دهد موقعیت انواع مختلف تراکم استخوان گاهی ممکن است روی نواحی مختلف دهان سوپرایمپوز شود.

استخوان D1 تقریباً هرگز در ماگزیلا دیده نشده و در اغلب مندیبل ها نیز به ندرت دیده می شود. در مندیبل استخوان D1 تقریباً در 6 درصد موارد در قدام مندیبل نوع A و در 3 درصد موارد در خلف مندیبل دیده می شود که اساساً زمانی است که ایمپلنت استخوان کوتیکال پلت لینگوال را درگیر کرده باشد، (D1 توخالی می باشد).

در حجم استخوان C – h (آتروفی متوسط) در قدام مندیبل شیوع استخوان D1 در مردان به حدود 25 درصد می رسد. در مندیبل C – h گاهی هنگام فانکشن افزایش در پیچش یا خمش یا هر دو در بخش قدامی مندیبل بین دو سوراخ منتال دیده می شود. این افزایش تنش می تواند دلیل افزایش تراکم استخوان باشد. استخوان D1 همچنین ممکن است در قدام مندیبل نوع A در بی دندانی پارسیل کلاس IV کندی با سابقه ای از عادات پارافانکشن و به تازگی خارج کردن دندان ها دیده شود. همچنین ممکن است در قدام یا خلف مندیبل زمانی که زاویه ایمپلنت نیازمند درگیر کردن کورتیکال پلیت لینگوالی است مشاهده شود. منظور از D های نام برده استخوان های متفاوت می باشد که در مورد آن ها توضیح داده شده است.

تراکم استخوان و درصد تماس استخوان – ایمپلنت

تراکم اولیه استخوان فقط تأمین کننده عدم تحرک مکانیکی ایمپلنت طی دوران التیام نیست بلکه بعد از التیام نیز امکان توزیع و انتقال استرس ها از پروتز به سطح تماس ایمپلنت – استخوان را فراهم می آورد.

توزیع مکانیکی استرس اساساً جایی اتفاق می افتد که استخوان در تماس با ایمپلنت است. فضاهای باز مغز استخوان یا نواحی بافت غیر ارگانیزه فیبرو اجازه پراکندگی و پخش شدن نیروی کنترل شده یا microstrain را به سلول های موضعی استخوان نمی دهد. چون مساوی است با نیرو تقسیم بر مساحتی که نیرو بر آن وارد می شود، هر چه ناحیه تماس استخوان با بدنه ایمپلنت کوچکتر باشد (به فرض ثابت بودن سایر فاکتورها) استرس کلی بزرگتر خواهد بود. بنابراین درصد سطح تماس ایمپلنت – استخوان می تواند روی مقدار استرس / strain در محل سطح تماس تأثیر گذار باشد.