دندانپزشکی ایمپلنت مشابه کلیه جنبه های پزشکی است که در آن درمان با تشخیص شرایط بیمار شروع می شود. بسیاری از نکات درمانی، حاصل اطلاعات تشخیصی می باشد. دندانپزشکی سنتی در بیماران بی دندان نکات درمانی محدودی را ارائه می کند. به دلیل این که دندانپزشک نمی تواند اباتمنت ها را اضافه کند، طراحی ترمیم مستقیماً به شرایط موجود دهان مربوط می شود.

به بیان دیگر، دندانپزشکی ایمپلنت تعدادی از موقعیت های اضافی اباتمنت ها را می تواند ایجاد کند. پیوند استخوان ممکن است شرایط بی دندانی موجود، در هر دو دسته بیماران با بی دندانی کامل و پارسیل را به میزان زیادی تغییر دهد و روی طراحی نهایی پروتز تأثیر بگذارد. نتیجتاً، راه های درمانی متعددی برای بیماران با بی دندانی کامل، پارسیل ایجاد خواهد شد. بنابراین، همین که تشخیص کامل شود، انتخاب طرح درمان بیمار در یک زمان خاص، بستگی به بیمار و مشکل وی دارد و تمام بیماران نباید با یک ترمیم با یک نوع درمان ترمیم یکسان درمان شوند. تقریباً تمام محصولات دست ساز، همانند کارهای هنری، ساختمان یا پروتزها، برای رسیدن به نتایج ایده آل، نیازمند مشاهده نتیجه نهایی کار و طراحی دقیق آن هستند. نقشه های آبی رنگ، جزئیات دقیق مربوط به یک ساختمان را نشان می دهند. نتیجه نهایی باید قبل از شروع پروژه بررسی شود. اما دندانپزشکان ایمپلنت، معمولاً این اصل ساده و بنیادین را فراموش می کنند. از ابتدا در دندانپزشکی ایمپلنت، استخوان در دسترس برای قرار دادن ایمپلنت ها، تعداد و موقعیت های ایمپلنت های دندانی را دیکته می کند و پروتز معمولاً پس از تعیین تعداد و موقعیت ها انتخاب می شود.

هدف دندانپزشکی ایمپلنت جایگزینی دندان های از دست رفته بیمار به گونه ای که کانتور نرمال داشته باشند و راحتی، فانگشن، زیبایی، تکلم و سلامت بیمار را بدون توجه به آتروفی های قبلی، بیماری یا آسیب های سیستم دهانی – فکی تأمین کند. تأمین این اهداف درباره ترمیم نهایی بوده و به خود ایمپلنت ها بستگی ندارد. برای تأمین قابل پیش بینی نیازها و خواسته های بیمار، ابتدا باید پروتز طراحی گردد و در تئوری درمان استرس، ترمیم نهایی، ابتدا طراحی می شود و این عمل مشابه یک مهندس معمار است که قبل از پایه گذاری، نقشه ساختمان را طراحی می کند. پس از انجام این کارها، اباتمنت های لازم برای حمایت ترمیمی در نظر گرفته شده و طراحی می شوند.