نگهداری ایمپلنت و چگونگی حفظ سلامت ایمپلنت های دندانی بسیار مهم می باشد. قبل از هر گونه توضیحی درباره بحث نگهداری ایمپلنت، مروری بر اتصال موکواپیتلیال ضروری است. اختلاف نظرها و پارامترها برای پروبینگ و رادیوگرافی ها نیز در این جا مورد بحث قرار می گیرند. مروری بر تفاوت های بین دندان و ایمپلنت مثل تعریف تشابهات و تفاوت های باکتریایی نیز مورد بررسی قرار خواهند گرفت.

وقتی یک دندانپزشک پارامترهای ایمپلنت و دندان را درک کند می تواند یک برنامه جامع برای بیمار طراحی کرد. می تواند آن چه را طی هر فاز درمانی انتظار می کشد درج و توصیه هایی در مورد آن ها ارائه نماید و در عین حال گزینه های گوناگون بهداشت دهان را بسته به نیاز بیمار و مرحله دهان به او آموزش دهد. توان بیمار برای درک نیازهای مالی، زمان لازم برای درمان و نگهداری ایمپلنت آن مهم بوده و باید این مسائل طی جلسات مختلف درمانی و غیر درمانی به روشنی به او تفهیم شوند. به علاوه برای آموزش دادن به بیمار دندانپزشک باید برای به یک روش معمول برای بهداشت روزانه دست یابد. لازم است پتانسیل بالینی را برای اجرای روش های نگهداری ایمپلنت حفظ کند. هر چقدر تعداد ایمپلنت های کار گذاشته شده در دهان بیماران رو به افزایش می گذارد، نیاز به درک اهمیت مفهوم نگهداری به جهت ارتباط آن با موفقیت دراز مدت ایمپلنت ضروری به نظر می رسد. نقش بهداشت کاران (پرستاران) دهان و دندان در نگهداری ایمپلنت در حال افزایش بوده و از قبل ملموس تر است. این نقش ها در زیر بیان شده است:

• شناسایی بیماران دارای پتانسیل برای ایمپلنت
• آموزش و تشویق حین درمان
• بهبود بخشیدن، ارزیابی پیوسته و تغییرات در روند بهداشت دهانی مخصوص بیمار
• ارزیابی پروتز (اجراء، اتصالات، تحرک و گیر)
• ارزیابی بافت اطراف ایمپلنت
• پروب کردن
• رادیوگرافی های قابل قبول از نظر کلینیکی
• برداشت بیوفیلم ها، تجمعات نرم و سخت
• پیشنهاد روش های مختلف رعایت بهداشت
• تعیین بازه های زمانی recall مشخص برای بیمار
• درمان همزمان برای شناسایی مشکلات و عوارض 
• ثبت در پرونده وضعیت ایمپلنت

ایمپلنت ها و ابزارهای پروتزی آن ها با دندان های طبیعی متفاوت بوده و ممکن است در بحث مراقبت حرفه ای یا مراقبت توسط بیمار به روش ها و لوازم متفاوتی نیاز داشته باشد. لوازم و ابزارها باید در برداشت بیوفیلم و سایر مواد اضافی مؤثر بوده و در روش هایی که توسط بیمار و یا دندانپزشک انجام می شوند باید از صدمه دیدن تمام بخش های ایمپلنت، اباتمنت، رستوریشن و بافت ها جلوگیری به عمل آید. ثبات و نگهداری  ایمپلنت در قسمت سیل بافت نرم در اطراف بخش ترانس موکوزال ایمپلنت می تواند موفقیت یک ایمپلنت را افزایش دهد. این سد نتیجه التیام زخم است. همچنین نگهداری ایمپلنت در قسمت بافت های پری – ایمپلنت در حالت سلامت می تواند یکی از عوامل موفقیت ایمپلنت باشد. بافت ها و سالکوس ایمپلنت عاری از التهاب و عفونت مثل فقدان باکتری خطرناک (ویرولانت) می تواند سلامت عمومی و دهانی بیمار را تقویت نماید.

مطالب مرتبط:

ایمپلنت های دندانی مبتنی بر اصول پروتزی