ارزیابی پریودنتال اباتمنت های طبیعی که قرار است به ایمپلنت ها متصل شوند، همانند ارزیابی سایر اباتمنت های پروتز پارسیل ثابت است. به محل ایمپلنت های مجاور دندان پایه می بایست توجه زیادی شود، زیرا ممکن است این ناحیه در طی جراحی پریودنتال با باکتری آلوده شود.

خط برش و طراحی فلپ در هنگام قرار دادن ایمپلنت شامل دندان های پایه نیز می شود. جراح می بایست تصمیم بگیرد که دندان های پایه نیاز به درمان پریودنتال، قبل و یا همزمان با قراردادن ایمپلنت دارند یا نه.

کاهش مراحل جراحی برای بیمار مزایای زیادی دارد. با این حال، احتمال عفونت فعال، ضمن قرار دادن ایمپلنت کاهش می یابد. بنابراین یک وضعیت پاتولوژیک در دندان پایه ی طبیعی قبل از آن که در بافت نرم ناحیه ی استئوتومی ایمپلنت نمایان شود، شناسایی می شود. پروفیلاکسی دندانی و ملاحظات مربوط به بهداشت دهان معمولاً قبل از جراحی ایمپلنت برنامه ریزی و رعایت می شوند.

به طور خلاصه یک رستوریشن ساپورت شونده با ایمپلنت مطلوب است و گرافت کردن ناحیه ی بی دندانی یا استفاده از ایمپلنت های اضافی درمان انتخابی است. با این حال در صورتی که ساپورت ایمپلنت کافی نباشد، دندان های طبیعی به عنوان اباتمنت در نظر گرفته می شوند. مهمترین معیاری که در رابطه با دندان طبیعی در رستوریشن های ساپورت شونده با دندان و ایمپلنت مطرح است، لقی دندان است.

بررسی کلینیکی دندانی که لقی آن صفر است نشان می دهد که می توان در این شرایط از یک اتصال سخت و ایمپلنت استفاده کرد. با این حال در صورتی که لقی وجود داشته باشد، دندانپزشک می بایست پروتز را به گونه ای طراحی کند که دندان های پایه ی طبیعی بیشتری داشته باشد و لقی دندان ها را به صفر برساند یا از یک ایمپلنت مستقل استفاده نماید. اسپلینت کردن دندان های طبیعی یک روش رایج برای کاهش لقی دندان ها می باشد.