دو نوع پروتزهای متحرک، بر اساس ساپورت رستوریشن وجود دارد. بیماران می توانند رستوریشن را بردارند، اما ساختار فوقانی با ساپورت ایمپلنت به اباتمنت ها متصل نیست. تفاوت بین دو گروه پروتز های متحرک، (بر خلاف آن چه در گروه پروتزهای ثابت وجود دارد) در ظاهر آن ها نیست. در عوض، دو گروه متحرک، از طریق میزان ساپورت ایمپلنت تأمین می شوند.

شایع ترین پروتز های متحرک، اوردنچرهایی برای بیماران با بی دندانی کامل هستند. گزارشی از پروتز های پارسیل سنتی با کلاسپ هایی روی روکش های ایمپلنت – اباتمنت در تاریخچه وجود ندارد. هیچ مطالعه کوتاه مدت یا بلند مدتی اخیری در دسترس نیست. از طرف دیگر، اوردنچرهایی که کاملاً متحرک هستند به صورت قابل پیش بینی گزارش شده اند. به عنوان یک نتیجه، طرح های پروتزی متحرک به صورت اولیه اوردنچرهایی برای بیماران با بی دندانی کامل هستند.

در دندانپزشکی سنتی، ترمیم دندان، انعکاس دهنده شرایط موجود بیمار است. اباتمنت های طبیعی، ابتدا ارزیابی می شوند و یک رستوریشن متحرک یا ثابت بر اساس آن ساخته می شود. دندانپزشکی ایمپلنت منحصر به فرد است، زیرا واحدهای بنیادی اضافه تری، ممکن است برای به دست آوردن نتایج پروتزی ایجاد شوند. بنابراین هر دو دسته نیاز های روانی و اناتومیک و خواسته های بیمار، باید تعیین شوند. پروتزی که این اهداف را تأمین کند و مشکلات موجود را حذف کند، باید طراحی شود. پروتز ممکن است برای یک بیمار با بی دندانی کامل به صورت ثابت یا متحرک باشد. این در جایی است که پروتز های ثابت برای بیمارانی که بیشتر دچار بی دندانی پارسیل هستند، به کار می روند.

اگر تنها از یک روش ایمپلنت برای همه بیماران استفاده شود، سناریوی متشابه جراحی و پروتزی و نواقص آن ها، بدون هیچ تنوعی تکرار می شوند. برای مثال، اگر یک صفحه ثابت استخوانی ریج مندیبل، در تمام مندیبل های بی دندان به کار رود، نه تنها ایمپلنت ها و مراحل جراحی بدون در نظر گرفتن شرایط داخل و خارج دهانی متشابه می شوند، بلکه به پروتز های RP-5 بدون در نظر گرفتن و حتی برخلاف نیاز ها و خواسته های بیمار، منتج می شوند.

فواید دندانپزشکی ایمپلنت تنها در شرایطی درک می شود که ابتدا در مورد پروتز آن تصمیم گیری و بحث صورت گیرد. یک روش درمانی سازمان دهی شده بر اساس پروتز امکان نتایج درمانی قابل پیش بینی را فراهم می کند. 5 طراحی پروتزی در دندانپزشکی ایمپلنت در دسترس هستند. سه روش (طراحی) ثابت هستند و از نظر میزان بافت سخت و نرم جایگزین شده متغیر هستند و دو روش متحرک، و بر اساس میزان ساپورت رستوریشن است. میزان ساپورت مورد نیاز برای یک پروتز ایمپلنت باید در ابتدای درمان و مشابه آن چه در ریستوریشن های با ساپورت دندانی وجود دارد، طراحی شود. همین که ایمپلنت مورد نظر طراحی شد، ایمپلنت و طرح درمان بافت های احاطه کننده آن می توانند پایه گذاری شوند.